تا جائی که بعد از ارتحال هاشمی و پخش شدن برخی از باورها و بیانات آن مرحوم در خصوص رهبری انقلاب که در گذشته توسط خودش بیان شده بود و برخی از نزدیکان و یارانش نیز بیان کردند؛ مردم با حیرت و انگشت به دهان، که به راستی هاشمی این گونه باورهایی داشت؟! این گونه می‌اندیشید؟! چقدر رفاقت، دوستی،صفا و صمیمیت بین شان برقرار بوده که تاکنون بدون هیچ گونه توجیه شرعی، قانونی و سیاسی، کتمان شده بود!!

واقعیت‌ها و حقایق مهمی را کتمان و لاپوشانی می‌کردند تا بلکه بتوانند اغراض و ادعاهای سیاسی واهی جناحی خودشان را به خورد مردم بدهند! به عبارتی؛ ترجیح منافع محدود جناحی و سیاسی بر منافع و مصالح ملی، آن هم در رسانه ملی!

هاشمی گفتنی‌ها و حرف‌های زیادی برای گفتن داشت. بیاناتی که می‌توانست راهگشا باشد و حل مشکل کند.از حسرت‌های راقم این سطور این است که اگر تریبون‌های عمومی امثال نماز جمعه و تلویزیون، فرصت‌ها و موقعیت‌هایی برای این نخبه دوراندیش ایجاد می‌کردند؛ چه بسا چشمه‌هایی می‌جوشید که موانع و مسائل رشد و توسعه کشور را هر چه زودتر برطرف می‌کرد.