روزنامه وطن امروز، صادق فرامرزی: رئیس‌جمهور در آخرین کنفرانس خبری خود که هفته گذشته برگزار شد رویکرد جدیدی را برای نمایش دستاوردهایش رونمایی کرد. ارجاع منتقدان به زدن «عینک» به چشمان خود بیش از هر کنایه و مزاحی، شرحی بود از احوالات دولت یازدهم، شرحی که چندان هم بیراه نبود، از آن جهت که هیچ وقت با چشم غیرمسلح نمی‌توان «تقریبا هیچ» را به تماشا نشست چه رسد به آنکه قرار بر لذت بردن از آن باشد.
قبول اینکه در خالی بودن کارنامه دولت تدبیر و امید آنچه منشأ مشکل است چشم ناظران است نه دست عاملان، بیش از هر چه آدمی را یاد شعر ماندگار سهراب مبنی بر «چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید» می‌اندازد. اصل داستان دولت در سال آخر عمر خود هم اگر شستن چشم ناظران نباشد حداقل راغب کردنش بر «جور دیگر» دیدن است؛ ببینید:

مجددا برخلاف وعده انتخاباتی رئیس‌جمهور که قرار بر تکمیل و ادامه ساخت مسکن اجتماعی [مهر] بود این طرح، «مزخرف» خوانده شد و چندی پیش نیز فاتحه‌ای بر ادامه ساختش خوانده شد اما از آن طرف اگر محرومانی که مسکن اجتماعی می‌توانست تنها امیدشان به خانه‌دار شدن باشد ناامید شده‌اند دولت چند شبانه‌روز جشن و پایکوبی برقرار کرد تا از پیروزی‌اش در خرید ایرباس برای چند درصد مرفه ایرانی رونمایی کند.

میان چشم مردمی و عینک دولتی فاصله تب و مرگ قرار دارد. مردمی که با چشم‌هایشان بدن تب کرده جامعه را مشاهده می‌کنند و دولتی که با عینکش به آنها مرگ را نشان می‌دهد تا نعمت تب خود را شاکر باشند. طبیعی است در این شرایط رئیس‌جمهور چشم منتقدان خود را به جایگاه متهم فرا بخواند، آنها را متهم به ندیدن و محکوم به زدن عینک به چشمان خود کند. اما آنچه در این میان تغییر نمی‌کند فاصله و شکاف چشم مردم و عینک دولت است. دولتی که با چشم مسلح هم نمی‌تواند انبوه بی‌خانمان‌ها را در استان تهران مشاهده کند و آن را از اساس نفی می‌کند چشم غیرمسلح منتقدان را مبتلا به کوررنگی می‌داند.
فارغ از موفقیت یا عدم موفقیت دولت در قبولاندن جامعه به رضایت از تب خویش با ترس مرگ (چیزی که دولت در مقوله برجام با مطرح کردن نبود برجام مساوی با جنگ نظامی بود پیگیری می‌کند) آنچه خطرناک‌تر از همه به چشم می‌آید اصرار دولت بر ادامه مسیر طی‌شده است،گو اینکه کاروان تدبیر و امید خود نیز باور کرده‌اند برجام منجی کشور از تورم چندصد درصدی بوده است.