مهاجران بدون هدف به دليل اينكه با شرايط شهرهاي بزرگ و نبود توانايي مالي نمي‌توانند خود را وفق دهند به صورت حاشيه‌نشيني گاهي كارتن‌خواب‌ها را تشكيل مي‌دهند و صورت شهر را نيز بر هم مي‌زنند. اين عده همچنين به دليل نداشتن هدف مشخص به سمت مشاغل كاذبي چون دستفروشي، كارت‌پخش‌كن، دادزدن، گريه كردن براي مراسم ترحيم روي مي‌آورند. روي آوردن به كارهاي خلافي چون جيب‌بري، كيف‌قاپي، باندهاي خلاف، ، باندهاي قتل و دزدي كه حسابشان جداست. نانوشته نبايد گذاشت كه در چنين شرايطي افراد سودجو با بهره‌كشي از اين مهاجران بدون هدف، اهداف خود را پي مي‌گيرند و آنها را قرباني اميال شوم خود مي‌كنند.

بيكاران متهاجر ممكن است تحت حمايت گروه‌هاي داوطلب يا ارگان‌هايي چون شهرداري قرار گيرند اما اين موضوع، درمان موقت است و بايد پيش از اين مرحله و به صورت ريشه‌اي از معضل مهاجرت بيكاران متهاجر كه بدون هدف به كلانشهرها مهاجرت مي‌كنند، پيشگيري كرد. راهكارهاي فراواني بارها براي حل اين موضوع گفته شده است، از جمله اينكه در خود محل زندگي اين افراد زمينه‌هاي فعاليت، سرگرمي و تفريح فراهم شود يا اينكه با افزايش سطح سواد اين افراد و ارائه دانش كافي به اين عده از خروجشان از محل تولد و سكني‌شان جلوگيري به عمل آيد.

بازخورد برنامه‌ريزي نكردن براي چنين اموري در نهايت به اين ختم مي‌شود كه‌ مواردي چون افزايش جمعيت بدون توجه به شرايط محيطي از قبيل خشكسالي، معضلات اقتصادي نظير بيكاري و تورم، تشكيل بافت‌هاي متضاد و متباين فرهنگي در شهرها، افزايش آمار آسيب‌هاي اجتماعي مانند طلاق و جرم و جنايت و بروز پديده‌هايي مانند اعتياد در شهرهاي بزرگ رخ مي‌دهد و روزافزون مي‌شود.
مهاجرت افراد به شهرها، اگر هدفمند و كاناليزه شده باشد، باعث پويايي و رشد شهرهاي ايراني مي‌شود، اما درست برعكس، وقتي اين مهاجرت‌ها غيرهدفمند و صرفاً براي مواجهه با محيطي بزرگ‌تر باشد، معضلات گسترده‌اي را پديد مي‌آورد كه علاج آنها ساليان درازي فرصت نياز دارد، اگر اساساً بتوان چنين معضلاتي را علاج كرد.
بيش از 30 نهاد و ارگان مسئول در اين رابطه مي‌توانند و بايد به جاي پرداختن به مسائل حاشيه‌اي، يكي از وظايف اصلي‌شان را كه مقابله با گسترش آسيب‌هاي اجتماعي است، انجام دهند؛ غفلتي كه تا‌كنون شاهد آن بوده‌ايم.