زمستان سال گذشته بود و استادحسین علیزاده در آمریکا بودند. بعد از اتفاقاتی که برای آقای ساسان فاطمی افتاد و خانه موسیقی از ایشان شکایت و استاد به حمایت از ایشان اقدام کردند. روزی در تماسی تلفنی با هم گپ و گفتی انجام دادیم و اطلاعاتی رد و بدل شد. از جمله آنها این بود که من بر این باور بودم که برخی در خانه موسیقی اصولا پای‌بند هیچ اصلی نیستند(نه اصول اخلاقی و نه اصول صنفی و اصولا نه شرمندگی اخلاقی دارند و نه شرمندگی صنفی) و از نظر‌آنها اگر آقای علیزاده با آنها باشد، استاد است و بالای سر و اگر مخالف و منتفدشان باشد در حدو شان همان هنرجویی است که بیان کردند ایشان البته خوشبین‌تر از من بودند.

چند روز بعد که خانه موسیقی در نشستی به پس گرفتن شکایت خود راضی شد استاد علیزاده به مناسب نوروز پیامی مهربانانه صادر کردند، پیامی که اگر ذره‌ای مروت و انصاف در طرف مقابل بود باید از این پیام استقبال می‌کردند و حتی آن را روی سایت انعکاس می‌دادند.اما این اتفاق نیفتاد و سایت خانه موسیقی نه تنها استقبالی نکرد که در شماره نوروزی خود مجددا منتقدان را نواخت تا نشان دهد اصولا نه تنها احساس شرمندگی نمی‌کند که حتی به شکلی یکطرفه اصول اخلاق حرفه‌ای روزنامه‌نگاری را هم رعایت نمی‌کند.
امروز و بعد از شش ماه آقای علیزاده در گفت وگویی با روزنامه شرق و در بخشی از این گفت وگو یکی از تندترین انتقادات را از سایت خانه موسیقی مطرح می‌کند.

دست اندرکاران خانه موسیقی اگر قلبا خواهان تغییرات و اعمال نظر منتقدان هستند نخستین تغییر را باید در سامانه اطلاع رسانی و رسانه این نهاد ایجاد کنند.
من ضمن دعوت شما به خواندن کل گفت وگو که ایشان نکات مهمی را هم مطرح کردند، این بخش از گفت وگو را نیز می‌آورم تا نشان دهم که سانسور و گزینشی عمل کردن سایت خانه موسیقی تنها سخن من نیست و بسیاری از اهالی موسیقی پی آن به تنشان مالیده شده است.

سخنان استاد علیزاده
"شما به سایت خانه موسیقی که نگاه کنید، می‌بینید هیچ ارگانی به اندازه سایت خانه موسیقی سانسور ندارد! اگر به سایت نگاه کنید، می‌بینید چقدر مطالب در این سایت گزیده می‌شود و فقط کسانی در آن حضور دارند که مداحی خانه موسیقی را می‌کنند. این چیزی که می‌گویم ناشی از هیچ مسئله شخصی با هیچ‌یک از دوستان خانه موسیقی نیست و صرفا نگاهی واقع‌بینانه به موقعیت یک نهاد صنفی است. بعضی مواقع حتی اگر یک لیوان در آبدارخانه خانه موسیقی شکسته باشد حتما در سایت نوشته می‌شود! ولی اگر حرفی مهم در حوزه موسیقی گفته شده باشد، باید گزینش شود و آن حرف در صورتی روی سایت منتشر می‌شود که گوینده‌اش محرم خانه موسیقی باشد، یا دوست و رفیق و مجیزگوی آن. شما از همان سایت خانه موسیقی می‌توانید همه‌چیز را قضاوت کنید.

درحالی‌که خانه موسیقی یک نهاد صنفی و مدنی است که قرار بوده دولت را در حوزه موسیقی راهنمایی کند و نه اینکه احکام دولت را در حوزه موسیقی اجرا کند! حالا در این یک سال که انتقاداتی به خانه موسیقی مطرح شده، هر از گاهی از سوی اهالی‌اش نامه‌ای منتشر می‌شود که مثلا اعتراضی هم بکنند! اعتراض را هم اگر اهالی خانه موسیقی بکنند، روی سایت منعکس می‌شود، وگرنه اعتراض دیگر اهالی موسیقی برای سایت آنجا اهمیت خبری ندارد! فقط منظورم اعتراض نیست و بحثم بیشتر بر سر بازشدن فضا برای برقراری دیالوگ و مباحثه است.

الان در خانه موسیقی خودِ‌ موسیقی در مقایسه با حواشی‌اش چقدر مطرح است؟ البته این تقصیر خانه موسیقی نیست، بلکه تقصیر شرایطی است که بر آنجا تحمیل می‌شود. ولی کسانی که آنجا می‌نشینند باید بدانند چه مسئولیتی دارند. درحالی که می‌توانند نروند روی آن صندلی بنشینند! وقتی شما رئیس‌جمهور می‌شوید، خودتان خواسته‌اید. اینکه من فکر کنم آقای رئیس‌جمهور چقدر کار دارد و چقدر درگیر است و باید پاسخ‌گو باشد و از این تعجب کنم، خنده‌دار است چون واقعیت این است که رئیس‌جمهور خودش این همه تبلیغ کرده که رئیس‌جمهور شود! پس کسانی که رفته‌اند و در خانه موسیقی نشسته‌اند، -و نوش جانشان تا آخر عمرشان هم بنشینند- خودشان انتخاب کرده‌اند و باید مسئولیت‌پذیر باشند. وقتی رفته‌اند آنجا نشسته‌اند، همه از آنها توقع دارند. باید به آقایان گفت شما آدم‌هایی را ندیده می‌گیرید که خودشان این محیط را به وجود آورده‌اند! انتقاد ما به شما می‌تواند باعث پیشرفت شما باشد ضمن اینکه شما و ما نداریم و ما همه با‌هم هستیم. من خودم در خانه موسیقی بوده‌ام و دیده‌ام چقدر عرصه را تنگ کرده‌اند و چنان نگاه حاکم یک‌سویه بود که نتوانستم تحمل کنم و بیرون زدم. البته گفتند شکمم سیر بوده و به محض اینکه سیر شدم از خانه موسیقی بیرون آمدم! (با خنده) خدا نکند که شکم بقیه گرسنه باشد."