روزنامه ایران: تازه داماد که در جنایتی هولناک، جمعه شب همسر 16 ساله اش را با ضربات آجر به قتل رسانده و متواری شده بود، پس از حضور در کلانتری و اعتراف به قتل در گفت و گو با خبرنگار جنایی «ایران» جزئیات آشنایی با دختر نوجوان و علت قتل را تشریح کرد.

 

 

اسمم سهراب است و 28 ساله هستم.

 

 

 

سال 90 تا 92 مستأجر خانه مادربزرگ نازنین بودم. نازنین با خانواده‌اش در آن خانه زندگی می‌کردند. از آنجایی که لیسانس داشتم، مادر نازنین از من خواست تا به دخترش ریاضی درس بدهم. در جریان تدریس ریاضی رابطه ما با هم بیشتر شد و به او علاقه‌مند شدم. این آغازی برای دوستی ما بود.

 

 

سال 94 بود که به خواستگاری‌اش رفتم و باهم عقد کردیم. قرار بود ازدواج کنیم که متأسفانه این اتفاق –قتل- افتاد.

 

 

چند ماه بعد از عقد وقتی می‌دیدم مدام سرش در گوشی تلفن است و دائم در تلگرام چت می‌کند، بشدت ناراحت و عصبانی شدم. بارها نیز به او در این باره تذکر داده بودم اما توجهی نمی‌کرد.

 

 

آن شب اصلاً دعوا نکردیم، مادر بزرگش روز قبل از این حادثه فوت کرده بود و ما در مراسم او شرکت کردیم و به خانه آمدیم.نیمه شب بود که نقشه‌ام را اجرا کردم. نمی‌خواستم او را به قتل برسانم فقط می‌خواستم او را تنبیه کنم.

 

 

همان زمان یک لحظه این فکر به ذهنم رسید. نمی‌خواستم او کشته شود. فقط می‌خواستم او را تنبیه کنم که این اتفاق افتاد.

 

 

نمی‌دانم. نخستین ضربه را که زدم دیگر نفهمیدم که چه اتفاقی افتاد.

 

 

نیم ساعتی بالای سر جنازه‌اش گریه کردم. بعد از آن سوار پراید مشکی رنگم شدم و در خیابان‌ها بی‌هدف پرسه می‌زدم.

 

 

اصلا یادم نیست. حالم خیلی بد بود. آنقدر بد که حتی نمی‌دانم چطوری از قلهک سر درآوردم. یک دفعه به کلانتری رفتم و خودم را معرفی کردم.

 

 

یادم نمی‌آید ولی فکر می‌کنم حدود ساعت 9 صبح بود.

 

 

فقط به خاطر عذاب وجدان، چون در تمام ساعاتی که در خیابان‌ها پرسه می‌زدم می خواستم با یک نفر صحبت کنم. برایم فرقی نمی‌کرد که آن یک نفر چه کسی باشد. بهترین راهی که آن زمان به ذهنم رسید این بود که خودم را معرفی کنم. من به قدری عذاب وجدان داشتم که اول می‌خواستم از تهران خارج شوم ولی نتوانستم.

 

 

چند باری می‌خواستم اما خانواده‌ها باهم صحبت کردند و فکر می‌کردند صلح بین ما برقرار شده است.

 

 

می خواستم. خیلی اصرار کردم اما نازنین مدام امروز و فردا می‌کرد.

 

 

خیلی، آنقدر که دلم می‌خواهد یکبار دیگراو را ببینم و بعد بمیرم. من عاشق نازنین بودم و دوستش داشتم.‌ای کاش سال 85 که مدرک لیسانسم را گرفتم و سوار اتوبوس شدم تا به تهران بیایم، اتوبوس چپ کرده بود و من مرده بودم و هرگز چنین اتفاقی رخ نمی‌داد و...

 

 

او با دیگران مدام چت می‌کرد. من از این موضوع ناراحت بودم. دلم نمی‌خواست همسرم با دیگران در تماس باشد.

 

 

اوایل نه، می‌گفتند فرهنگ‌ها به هم نمی‌خورد. ما شهرستانی هستیم و آنها تهران زندگی می‌کنند. می‌گفتند شرایطی که خانواده نازنین برای ازدواج گذاشتند خوب نیست.

 

 

مهریه بالا، 314 سکه طلا، یکی از شرط‌های آنها بود.

 

 

عموی نازنین ازدواج کرد و خانه ای که من در آن زندگی می‌کردم را به او دادند.

 

 

کشاورز است.

 

 

من بازرس جوشکاری هستم و چند جا کار می‌کنم درآمدم بد نبود ماهی 2 میلیون تومان حدوداً می‌گرفتم.