ممکن است از دانستن این‌که ۸۰ درصد دروغ‌ها تشخیص داده نمی‌شوند، شوکه شوید. با این حال، وقتی به زمانی فکر می‌کنید که یک کودک خردسال بودید، نباید شایع بودن دروغ شما را شگفت‌زده کند.

 

اگر از کودکان سوال کنید قبل از شام آب‌نبات خورده‌اند یا نه، بیش‌تر اطمینان دارند که اگر اعتراف کنند سرزنش می‌شوند، در حالی‌که اگر دست‌شان رو نشود، احتمال خیلی کم‌تری وجود دارد که به خاطر دروغ تنبیه شوند.

 

این فرآیند فرصت‌طلبی در ازای هزینه و تنبیه، که کودکان برای اجتناب از به درد سر افتادن طی می‌کنند، بنیان الگوی دروغگو یی در آینده است.

 

هرچند دروغ برای آدم‌ها همیشه یک راه فرار است، اما اگر بدانید نشانه‌های آن را چگونه بخوانید، آن گاه بیش‌تر دروغ‌ها به آسانی قابل شناسایی هستند. در این نوشتار چند شیوه برای تشخیص راست‌گویی یا دروغگو یی یک فرد آمده‌است.

 

 

با پرسیدن سوال‌های بی‌اهمیت و بدون دغدغه و تهدید، می‌توانید کنش‌های ابتدایی فرد را هنگام پاسخ‌های صحیح و راست تشخیص دهید. از آنها درباره‌ی آب‌وهوا، برنامه‌شان برای آخرهفته، هر چیزی که پاسخی عادی و راحت در پی دارد، سوال کنید. وقتی پاسخ می‌دهند، زبان بدن و حرکت چشم‌شان را مشاهده کنید- شما با این کار می‌فهمید وقتی حقیقت را می‌گویند چه کنشی دارند. آیا حالت ایستادن‌شان عوض می‌شود؟ آیا مسیر نگاه‌شان تغییر می‌کند؟ یا مستقیم به چشم‌های‌تان نگاه می‌کنند؟ آن‌قدر سوال کنید تا مطمئن شوید این الگو را مشاهده کرده‌اید.

 

 

وقتی از محدوده‌ی خنثی به "منطقه‌ی دروغ” می‌روید، باید بتوانید تغییر در حالت بدن، حالات چهره، حرکت چشم، و ساختار جمله را مشاهده کنید. هر فرد سرنخ‌های نیمه‌آگاهانه‌ی متفاوتی می‌دهد، برای همین مهم است قبل از وارد شدن به منطقه‌ی دروغ، کنش‌‌های ابتدایی عادی را مشاهده کنید.

 

 

دروغ‌گوها اغلب بدن‌شان را جمع می‌کنند تا احساس کنند کوچک‌تر هستند و کم‌تر به چشم می‌آیند. بسیاری از آدم‌ها به جنب و جوش می‌افتند و گاهی دست‌های‌شان را پنهان می‌کنند تا به‌صورت نیمه‌آگاهانه انگشت‌های بی‌قرارشان را پنهان کنند. هم‌چنین ممکن است افتادگی شانه‌ها را نیز مشاهده کنید.

 

 

اغلب دروغ در حالات چهره‌ی آدم‌ها نمود می یابد، اما بعضی از این حالات چهره ظریف و جزیی هستند و شناسایی‌شان دشوار است. رنگ چهره‌ی بعضی آدم‌ها به صورتی متمایل می‌شود، حفره‌ی بینی بعضی آدم‌های دیگر کمی می‌لرزد، بعضی لب‌های‌شان را گاز می‌گیرند، کمی عرق می‌کنند، یا به سرعت پلک می‌زنند. هر یک از این تغییرات در حالت چهره نشان‌دهنده‌ی این است که با آغاز دروغ گفتن فعالیت مغز افزایش می‌یابد.

 

 

اغلب وقتی یک فرد در حال دروغ گفتن است لحن و آوای کلام‌اش کمی تغییر می‌کند. ممکن است سریع‌تر یا کندتر، و با لحنی بلندتر یا آهسته‌تر صحبت کند. اغلب، جمله‌هایی که استفاده می‌کند پیچیده‌تر می‌شود چون مغز به شدت کار می‌کند تا داستان‌اش را ادامه بدهد.

 

 

هم‌چنین، آدم‌هایی که دارند دروغ می‌گویند گاهی خودشان را از داستان‌شان حذف می‌کنند، و تمرکز را به آدم‌های دیگر منعطف می‌کنند. من‌های کم‌تری می‌شنوید، چون دروغ‌گوها سعی می‌کنند از لحاظ روانی خودشان را از دروغی که در حال بافتن هستند دور کنند.

 

به یاد داشته‌باشید: هر فرد "رفتار دروغ‌گویی” متفاوتی دارد، برای همین هیچ روش تضمین‌شده‌ای برای تشخیص دروغ وجود ندارد. از همه مهم‌تر این است که بتوانید کنش‌های ابتدایی یک دروغ‌گو را با حرکت بدن، حالات چهره، حرکت چشم، و سرنخ‌های کلامی‌ای مقایسه کنید که هنگام دروغ گفتن به کار می‌گیرند.