به گزارش شهرداری نیوز ،قوطی های فلزی و پلاستیکی و موادی از این دست که سال ها و شاید قرن ها نیاز به تجزیه دارند در جاهای پر رفت و آمد رها شده و کشتزاری از زباله و زشتی را پدید آورده اند. چرا راه دور! می توان نزدیک تر را هم دید. گاهی دیده می شود با اینکه سطل زباله در یکی، دو متری شهروندان قرار دارد، زباله ها روی زمین و چمن گردشگاه ها رها شده و رها کنندگان با خیالی آسوده به خانه باز می گردند.
هر کس در چند سال گذشته گذرش به شهرهای کناره دریای خزر افتاده و با چشم نه چندان تیزبین پیرامون خویش را نگریسته باشد، نخستین چیزی که چشم هایش را می آزارد، زباله های رها شده در کنار دریا، جاده ها و پارک های ملی است.
گرچه پس از پایان روز و آرامش یافتن ما در خواب، این تلاش های کارگران زحمتکش شرکت های خصوصی مسوول پاک سازی شهر است که سر به هوایی گروه پر شماری از شهرنشینان چندان به چشم نمی آید و اینچنین است که هر روز صبح، روزمان را با کوچه ها و خیابان های پاکیزه آغاز می کنیم و زشتی این رفتارها به چشم نمی آید و باز به ویرانی و آلودگی بیش از پیش زیست بوم خود می پردازیم.
به باور نگارنده شهروندی که می تواند با دراز کردن دست خویش ته سیگارش را در سطل زباله بیندازد و با این حال آن را روی زمین رها می کند، نه از سر دهن کجی به بن مایه های زندگی شهرنشینی که از ناآگاهی و نیاموختگی این بن مایه هاست که شهر و کشور و در پی آن جهان خویش را می آلاید. چنین شهروندانی الفبای زندگی در جهان رو به گرما و آب شدن یخ های قطبی، از میان رفتن صدها گونه گیاهی- جانوری در هر روز، آسیب جدی رسیدن به لایه ازون و سرعت باور نکردنی نابودی زندگی در کره نیلگون زمین را نمی دانند و درک نکرده اند- گرچه هر روز در رسانه ها می بینند و می شنوند و کمتر هم می خوانند.
بسیاری از ما با رفتارهای شهروندی و جهان شهروندی آشنا نیستیم و زندگی را غریزی و با بهره گیری از آموزش های خانوادگی و تجربه های بی شکل شخصی می گذرانیم. برای پرورش شهروندانی که با گام های نخستین شهروندی آشنا باشند بی گمان نیازمند آموزش، آن هم به روش درگیری ذهنی و عملی با موضوع یادگیری هستیم. از این رو پدید آوری نگاهی فرهنگی- اجتماعی به موضوع نگاهداشت و پاسداشت زیست بوم نیاز به آموزش و بی گمان تلاشی چند ده ساله دارد. اینکه پدر یا مادری در برابر دیدگان تیزبین فرزند خویش پوست میوه را از اتومبیل بیرون پرتاب می کند و فرزند را هم در یک کنش ناخودآگاه به ویرانی و بی توجهی در نگاهداشت زیست بوم فرا می خواند، کاری نیست که بتوان در فاصله یکی، دو سال از فرهنگ زدود و پاک کرد.
اینجاست که نقش آموزش از پایه، در دبستان و مدرسه به شدت پر رنگ می شود و راهی جز آموزش در برابر جامعه بی مهر با محیط زیست باقی نمی ماند. آموزش نگهداشت و پاسداشت زیست بوم، از آموزش های پایه یی شهروندی به شمار می آید و در جهان کنونی به شدت مورد توجه فرادستان محیط زیستی و آموزشی قرار دارد. در برنامه های وابسته به پرورش شهروند، درس ها، کتاب ها و درونمایه های آموزشی به گونه فزاینده به نگهداشت محیط زیست می پردازند و با کنش هایی مانند داستان نویسی، اجرای نمایشنامه و طرح پرسش در کلاس ها و گفت وگو های دراز مدت و کارا بر موضوع های زیست محیطی، اندیشه و احساس نوباوگان را درگیر کرده و به آرامی و با بردباری آن را نهادینه می کنند.
با بردن دانش آموزان به گردش های علمی- تفریحی و بازدید از مکان هایی مانند باغ وحش، پارک های جنگلی، مکان های آسیب دیده از پیشرفت های انسان و... افزون بر آموزش برای پاسداشت زیست بوم، بخشی از کارهای محیط زیستی را بر عهده خود دانش آموزان می گذارند و آنها را به کنش هایی برای نگهداشت آن بر می انگیزند.
اگرچه آموزش و پرورش ما درگیر دشواری های بنیادینی مانند اقتصاد، ناکارآمدی آموزش، افت آموزشی و... است اما به نظر می رسد بخش دراز مدت برنامه های سازمان محیط زیست بدون همکاری با آموزش و پرورش و فرهنگ سازی از پایه در سامانه آموزشی پیش نخواهد رفت. در هفته یی که بر آن «هفته گرامیداشت محیط زیست» نام نهاده شده است، اگر برنامه های زیست محیطی را به دو بخش کوتاه و بلندمدت تقسیم کنیم، بی گمان بخش بلندمدت آن باید کانون توجه خویش را بر آموزش شهروندان کنونی و آینده قرار دهد..
