«ولودیمیر زلنسکی» به امید تحسین عمومی و جلب حمایت نظامی گسترده همانند آنچه که در سفر قبلی‌اش به آمریکا دریافت کرده بود، به این کشور رفت اما به یکسری چیزهای عجیب و غریب برخورد.
به گزارش ایسنا، پایگاه خبری اسلیت در گزارشی می‌نویسد: ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهوری اوکراین در نخستین توقف خود در سازمان ملل، یک سخنرانی پرشور در برابر مجمع عمومی ایراد کرد اما بیش از یک سوم صندلی‌های سالن خالی بود، سران چهار کشور از پنج عضو دائم شورای امنیت حضور نداشتند و ملاقاتش با شورای امنیت ناتوانی آن نهاد در کمک به او برای جلوگیری از حمله روسیه را به نمایش گذاشت.
زلنسکی پس از نشست مجمع به همراه جو بایدن، رئیس جمهوری آمریکا به واشنگتن رفت تا در کنگره سخنرانی کند و در آنجا کوین مک‌کارتی، رئیس مجلس نمایندگان آمریکا نه تنها درخواست او را برای حضور در جلسه مشترک کنگره رد کرد بلکه اجازه نداد تا زلنسکی در اتاق خصوصی محرمانه حضور یابد، به طوریکه برخی از جمهوری‌خواهان مجلس نمایندگان که خواستار سلام و احوالپرسی با او بودند این کار را در آرشیو ملی انجام دادند که یک مایل از محل اصلی دور بود!
در نهایت، بایدن برای دومین بار به گرمی از زلنسکی در کاخ سفید استقبال کرد و به او وعده بسته جدیدی از حمایت‌های مالی و نظامی داد. اما بایدن حداقل در حال حاضر تحویل موشک‌های دوربرد ATACMS را رد کرده و مشخص نیست که آیا کنگره که به دلیل تاکتیک‌های چند جمهوری‌خواه مجلس نمایندگان در آستانه تعطیلی اجباری دولت است - بودجه بیشتری را تایید خواهد کرد یا خیر. و مشکل دیگر کابوس بازگشت مجدد دونالد ترامپ به کاخ سفید نیز وجود دارد که باعث می‌شود تا کی‌یف احتمالا بار دیگر با کودتایی از سوی «برخی خائنین مورد حمایت کرملین» روبرو شود.
ورود زلنسکی به شورای امنیت تا حدی خوب شروع شد. سفیر روسیه اعتراض کرد از آنجایی‌که اوکراین عضو شورا نیست، زلنسکی نباید اجازه سخنرانی داشته باشد اما «ادی راما» نخست وزیر آلبانی، یکی از کشورهای غیر عضو شورا که ریاست دوره‌ای دارد، یک پیشنهاد مطرح کرد؛ شما جنگ را متوقف کنید و زلنسکی در صحن حضور نمی‌یابد!
اما اوضاع بعدا خوب پیش نرفت. بر اساس قوانین منشور سازمان ملل، هر کدام از کشورهای عضو دائم شورای امنیت حق وتوی قطعنامه دارند، به این ترتیب روسیه توانست جلوی هرگونه اقدام جدی در محکومیت مسکو یا حمایت از کی‌یف را در این جنگ بگیرد. زلنسکی با ناامیدی به این منشور اعتراض و به شورا تاکید کرد تا قوانین را تغییر دهد و به مجمع عمومی اجازه داده شود تا حق وتو را لغو کند.
مشکل اینجاست که رای دو سوم اعضای مجمع عمومی برای این تغییر نیاز است. به هر حال، هیچیک از اعضای شورای امنیت احتمالا اختیار خود را واگذار نمی‌کند. اگرچه روسیه در طول چندین دهه ۱۲۱ مورد از قطعنامه‌ها را وتو کرده که شامل دوران شوروی نیز می‌شود، آمریکا ۸۲ بار، چین ۱۷ بار و فرانسه ۱۶ بار این کار را انجام داده‌اند. در آوریل ۲۰۲۲، مجمع عمومی قطعنامه‌ای را تصویب کرده که بر اساس آن باید در مورد حق وتو در شورای امنیت بحث شود، اما این قعطنامه به هیچ تغییری منجر نشده است.
در سایر موارد که اوکراین در آن نقشی نداشته، سازمان ملل ناتوانی از جدیت و قطعی بودن خود را نشان داده است. در جلسه‌ای جداگانه برای بررسی تغییرات جوی، آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل پنج کشور بزرگ تولید کننده گازهای گلخانه‌ای شامل چین، روسیه، آمریکا، هند و ژاپن را از حضور در این جلسه مستثنی کرد. از آنجا که بدون این پنج کشور چنین جلسه‌ای نتیجه‌ای نمی‌تواند داشته باشد، گوترش اذعان کرد که تمامی این جلسه یک "نمایش" بوده است.
زمانیکه زلنسکی به واشنگتن رفت، کنگره درگیر یک نمایش مضحک بود. یک هفته قبلش تعدادی از جمهوری خواهان در مجلس نمایندگان تهدید کردند که دولت را تعطیل می‌کنند و احتمالا اگر مک‌کارتی درباره استیضاح بایدن تحقیق و تفحصی انجام ندهد، او را از ریاست مجلس نمایندگان عزل می‌کنند. مک کارتی تسلیم شد اما جناح کوچک اما موثر برای اکثریت جمهوری خواهان بر تهدید خود پافشاری کرد.
مک کارتی در مصاحبه‌ای با شبکه خبری فاکس نیوز گفته بود: این مفهوم کلی افرادی است که فقط می‌خواهند همه چیز را از بین ببرند. این روند کارایی ندارد.
او درباره دو چیز اشتباه کرد؛ نخست، اینکه چنین روندی تازگی ندارد- مک کارتی به این افراد تسلیم شد تا سمت خود را حفظ کند و دوم اینکه، برای یک لحظه فکر کرد که این راهکار، عملی است.
به صورت خصوصی، مک کارتی از ادامه حمایت از اوکراین لذت می‌برد. گفته شده که او به زلنسکی در یک نشست غیرعلنی این را مطرح کرده است. اما به دلیل فشار بیش از حد افراطیون جمهوری خواه به مک کارتی، او نمی‌تواند علنا اعلام کند که مخالف دادن پول بیشتر به کی‌یف است. به جای آن او با حالتی خشمگین به خبرنگاران گفت: "آیا زلنسکی برای کنگره انتخاب شده؟ آیا او رئیس جمهوری ماست؟ چنین فکری ندارم"؛ اظهارنظری که بایستی قلب ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه را نرم کرده باشد.
در نهایت، در جریان دیدار بسیار دوستانه‌تر میان زلنسکی و بایدن، رئیس جمهوری آمریکا اطمینان داد که هر کاری و تا زمانی که لازم باشد، برای حمایت از اوکراین انجام خواهد داد و رئیس جمهوری اوکراین امیدوار بود که کنگره کار درست را به پایان برساند. اما پس از آن جیک سالیوان، مشاور امنیت ملی کاخ سفید اعلام کرد که بر خلاف اخبار فاش شده چند روز قبل، بسته کمکی جدید شامل موشک دوربرد ATACMS که زلنسکی آرزوی آن را داشت، نخواهد بود؛ هرچند سالیوان افزود، بایدن مساله تامین آینده این موشک‌ها را برای اوکراین از روی میز برنداشته است.
این چیز عجیب و غریبی است. استدلال‌های قانونی موافق و مخالف ارائه موشک‌های ATACMS به اوکراین وجود دارد. از یک طرف، برد این موشک‌ها ۱۹۰ مایل است که به اوکراین این امکان را می‌دهد تا به اهدافی در کریمه و به داخل خاک روسیه حمله کند. از سوی دیگر، حمله به چنین اهدافی ممکن است از "خط قرمز" پوتین عبور کند و او را به تشدید جنگ سوق دهد. هر دیدگاهی که درست باشد، بی توجهی به ارسال چنین موشک‌هایی در حال حاضر منطقی نیست اما آنها را برای بعد روی میز نگه می‌دارد. اگر بایدن مخالف ارائه این موشک‌ها نیست، پس اکنون زمان ارسال آنها است.
واشنگتن پست روز جمعه گزارش کرد که بایدن شاید مدل‌های قدیمی تر این موشک‌ها را که با بمب‌های خوشه‌ای مجهز است، به اوکراین بدهد. اگر این خبر درست باشد، به این معناست که او شاید توسط برخی از افسران ارتش آمریکا متقاعد شده باشد که می‌گویند انبارهای ارتش آمریکا محتوی چنین موشک‌هایی آنقدر زیاد نیست که بخواهند این را با دیگران به اشتراک بگذارند. از آنجا که آمریکا از بمب‌های خوشه‌ای در عملیات خود استفاده نمی‌کند، این موشک‌های قدیمی را شاید بتوان به صورت آزادانه در اختیار اوکراین قرار داد.
به هرحال، زلنسکی ماه خوبی را نگذرانده است. ضد حمله اوکراین علیه روسیه آنطور که باید به خوبی پیشرفت نداشته است. جلسات نیویورک افشا کرد که سازمان ملل نمی‌تواند فشار موثری بر روسیه داشته باشد. سفر زلنسکی به واشنگتن دی.سی هم باید ظن او را درباره محدودیت‌های صبر و کمک آمریکا تایید کرده باشد.
یک هفته پیش از این سفر، نارندرا مودی، نخست وزیر هند که میزبان نشست گروه ۲۰ در دهلی بود از حضور زلنسکی در این نشست خودداری کرد. همین چند روز پیش همزمان با پایان سفر زلنسکی، ماتئوش موراوکی، نخست وزیر لهستان و یکی از متحدان پیشروی اوکراین گفته که دیگر تسلیحات مدرن به کی‌یف نمی‌دهد چون کشورش خود برای دفاع به آنها نیاز دارد. آندژی دودا، رئیس جمهوری لهستان نیز شفاف سازی کرده که ورشو تسلیحات قدیمی‌تر ارسال می‌کند.
هدف اوکراین در جنگ مثل همیشه معتبر است. وضعیت اسفبار آن در جنگ حداقل به همان اندازه جدی است. با این حال، زلنسکی به موانعی فراتر از کنترلش برخورد می‌کند، موانعی که کمتر به محدودیت‌های نهادهای بین‌المللی و ناتوانی سیاست داخلی در ایالات متحده و جاهای دیگر مربوط می‌شود. در همین حال، جنگ در یک بن بست پیش می‌رود. هیچ ضامن‌های صلحی در دسترس نیست و نه حتی فرمولی برای آتش بس که باعث می‌شود تا یک طرف یا طرف دیگر تسلیم نشوند. در همین حال، قدرت پوتین که بسیاری زمانی آن را شکننده می‌دانستند، بسیار بادوام به نظر می‌رسد؛ جنگ تا زمانی که او در قدرت است ادامه خواهد داشت و احتمالا برای مدتی همینطور خواهد بود.