فهم اخراج اساتید خیلی دشوار نیست. انقلابیون می‌خواهند این پیام را بدهند که اگر با آغاز سال تحصیلی تحرکات دانشجویی صورت بگیرد، اساتید مراقب باشند که اگر پشتیبانی از آنان نمایند، با خطر اخراج روبه‌رو هستند. برخورد با اساتید، چندین پرسش را به‌وجود می‌آورد. نخست آن که از سال ۱۳۱۳، که دانشگاه تأسیس شد، آیا کسی به‌یاد می‌آورد که «وزارت کشور» در امور دانشگاه‌ها دخالت کرده باشد؟ ثانیاً، آیا در مملکت، «قانون» نبایستی حاکم باشد، و نظام هر طور که خواست، می‌تواند با اساتید رفتار نماید؟ ثالثاً، آیا رؤسای دانشگاه‌ها، وزارت علوم، آقای رئیس‌جمهور و مجلس، هیچ مسئولیتی در این میانه ندارند؟

 

می‌ماند حکایت «منصور حلاج» این وسط. می‌گویند حلاج را که می‌بردند برای اعدام، جماعت برای ثواب، سنگ و کلوخ به او پرتاب می‌کردند و حلاج خون‌آلود، دم نمی‌زد. یک نفر تکۀ خاک نرمی به‌سمتش پرتاب کرد و حلاج ناله کرد. نگهبانان با تعجب گفتند: «آن تکه خاک مگر چه بود که دردت آورد؟»، گفت: «آن را یک دوست پرتاب کرد».