به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، با توجه به نزدیک بودن آینده‌ای که مدار نزدیک زمین(LEO) به یک شهرک ساختمانی کیهانی برای ایستگاه‌های فضایی دارای خدمه انسانی با مالکیت خصوصی تبدیل می‌شود، ناسا یک پیمان اقدام فضایی(SAS) را به شرکتی موسوم به اسپشیال ایرواسپیس سرویسز(Special Aerospace Services) اعطا کرده است تا نسخه تجاری جت‌پک فضانوردان یا «واحد مانور خودمختار»(AMU) را توسعه دهد.

 

جِت‌پک یا کوله‌جِت(Jet pack) که می‌شود آن را کوله پشتی پرتابی یا کوله پشتی جهشی نیز ترجمه کرد، نوعی وسیله برای بلند کردن انسان از سطح زمین و جابجا کردن وی است که سابقه آن به جنگ جهانی دوم بر می‌گردد. این وسیله که معمولاً به پشت بسته می‌شود، توسط فشار گاز به پرواز در می‌آید.

 

اولین جت‌پک که نوعی جت پک آزمایشی بود و به دلیل هزینه‌های بالا به مراحل بعدی نرسید و در مراحل آزمایشی ماند، بین سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۰ ساخته شد. این جت‌پک می‌توانست ۱۰ متر از سطح زمین بلند شود و در اولین پرواز خود با سرعت ۱۰ کیلومتر بر ساعت حرکت کرد و توانست مسیر ۳۳ متری را بپیماید.

 

در فیلم علمی-تخیلی کلاسیک Destination Moon محصول سال ۱۹۵۰، صحنه‌ای وجود دارد که در آن یکی از فضانوردان، کنترل خود را در حین پیاده‌روی فضایی از دست می‌دهد و از سفینه فضایی فاصله می‌گیرد و دور می‌شود. این یک کابوس بالقوه برای هر مأموریت فضایی است که شامل برخی از فعالیت‌های خارج از فضاپیما می‌شود، بنابراین جای تعجب نیست که مهندسان فضایی مدت‌هاست به راه‌هایی برای کمک به فضانوردان و گردشگران فضایی آینده در شرایط خلأ و بدون وزن فکر می‌کنند.

 

در زمان پروژه جمینی(Gemini)، ناسا در حال آزمایش دستگاه‌های مانوری بود. یکی از اولین نمونه‌های آن نوعی تپانچه بود که دارای مخازن نیتروژن و نازل‌های کوچکی بود که به فضانورد اجازه می‌داد با هدف گرفتن به سمت جایی که می‌خواهد برود و با کشیدن ماشه به آن سمت حرکت کند.

 

در طول سال‌ها، نسخه‌های پیچیده‌تر به شکل بسته‌های رانشگر درون ایستگاه فضایی اسکای‌لب(Skylab) در اوایل دهه ۱۹۷۰ آزمایش شدند و «واحد مانور خودمختار»(AMU) تجهیزاتی استاندارد در شاتل فضایی بود.

 

امروزه ناسا و سایر شرکای آن در ایستگاه فضایی بین‌المللی(ISS) رویکرد بسیار محتاطانه‌ای را برای پیاده‌روی‌های فضایی اتخاذ می‌کنند و به شدت به خطوط ایمنی، قفل کردن زیرپایی‌ها و بازوهای رباتیک تکیه می‌کنند.

 

با این حال، هنوز یک خطر بسیار واقعی وجود دارد، بنابراین بسته‌های پشتیبانی حیات در لباس‌های فضایی آمریکایی شامل یک بسته رانشگر کوچک برای کمک به فضانوردانی که احیانا دچار مشکل می‌شوند، برای بازگشت به ایستگاه و حتی یک سیستم خودکار برای جلوگیری از به چرخش افتادن دیوانه‌وار فضانورد که اتفاقی خطرناک است، تعبیه شده است.

 

با توجه به این که ناسا برنامه پروازهای فضایی سرنشین‌دار خود را به سمت سفر به اعماق فضا معطوف کرده است، مدار نزدیک زمین به قلمروی شرکت‌های خصوصی تبدیل خواهد شد و ناسا پس از آن دسترسی به پایگاه‌های تجاری را در صورت نیاز خریداری خواهد کرد.

 

اما برای کمک به تحقق این امر، فناوری و امکانات ناسا با شرکت‌هایی مانند Special Aerospace Services برای توسعه سیستم‌های مورد نیاز به اشتراک گذاشته می‌شود.

 

نسخه تجاری جدید AMU که تحت دومین ابتکار همکاری برای قابلیت‌های فضای تجاری(CCSC-2) ساخته می‌شود، برای مأموریت‌های غیرنظامی، تجاری و امنیت ملی استفاده خواهد شد. ماهیت دقیق این واحد جدید هنوز مشخص نشده است، اما احتمالاً از گازهای سرد مانند نیتروژن برای مخازن رانشگرها و همچنین سیستم‌های هوشمند برای کمک به حفظ ثبات و ناوبری استفاده می‌کند.

 

حتی ممکن است از ویژگی‌های پیشرفته مانند عملکرد بازگشت خودکار برای بازگرداندن فضانورد بیهوش به بخش قفل هوایی برای نجات وی برخوردار باشد.

 

«تیم بولک»، مدیر ارشد فنی و یکی از بنیان‌گذاران شرکت Special Aerospace Services می‌گوید: این پیمان در ارائه تخصص، داده‌های تاریخی، درس‌ها و تجربه‌های آموخته شده و دسترسی به پرسنل ناسا به منظور تسریع توسعه تجاری فناوری AMU بسیار مهم است.