مهر: در حال حاضر هیچ درمان استانداردی برای توقف یا کند کردن بیماری پارکینسون وجود ندارد.  درمان هایی که در حال حاضر وجود دارند براساس علائم فردی هر بیمار است.

براساس مطالعه جدیدی که در چندین دانشگاه بین المللی جهان صورت گرفت، محققان موفق به شناسایی دو داروی ضد مالاریا شدند که پیشرفت این بیماری را تحت تاثیر قرار می دهد.

تیم بین المللی این مطالعه - از جمله اعضای دانشگاه فنی نانیانگ سنگاپور، بیمارستان مک لین و دانشکده پزشکی هاروارد در بلمونت، یافته های خود را در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر کردند.
حدوداً ۱۰ میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به بیماری پارکینسون هستند. پارکینسون یک بیماری دژنراتیو عصبی، ناتوان‌کننده و پیشرونده است که توسط جیمز‌پارکینسون در سال ۱۸۱۷ کشف شد. مشخصات بیماری عبارتند از حرکت کند و کاهش یافته، سفتی و لرزش عضلانی و عدم تعادل، جویدن ناقص، اختلال در بلع و در سخن گفتن.

این بیماری در اثر تحلیل سلول‌های مغزی تولید کننده دوپامین در سنین بالای ۶۰  سال رخ می‌دهد (معمولا از ۴۰ سالگی تا ۷۰ سالگی). تقریبا ۶۶% بیماران طی ۵  سال اول بیماری و ۸۰% پس از ۱۰ سال دچار ناتوانی می‌شوند  

بیماری پارکینسون سلول های ترشح کننده دوپامین در مغز را دچار اختلال می کنند. دوپامین یک ماده شیمیایی برای کنترل حرکت است که در نتیجه آن سلول به تدریج دچار مرگ می شود.
براساس مطالعه جدید، محققان تاثیر ۱۰۰۰ دارو را مورد بررسی قرار دادند و در بین آن ها دو داروی ضد مالاریا به عنوان روشی برای درمان این بیماری تایید شد. این دو دارو کلروکین و آمودیاکین بودند.

این دو دارو بر روی موش های آزمایشگاهی که علائم شبه پارکینسون داشتند امتحان شدند. در نتیجه مصرف این دو دارو کنترل حرکت بهبود بخشیده شد و علائم حرکت پریشی (دیسکنزی) که از عوارض مصرف داروهای کنونی پارکینسون است، در آن ها مشاهده نشد.