در حال حاضر بیشتر بیمارانی که سرطان لوزالمعده در آنان تشخیص داده شده است، فقط چند ماه زنده می‌مانند و تنها ۱۰ درصد بیماران پنج سال پس از تشخیص نیز هنوز زنده مانده‌اند.

 

 

گروهی از دانشمندان از کالج پزشکی آلبرت اینشتین در نیویورک یافته‌های جدیدی منتشر کردند که نشان می‌داد باکتری لیستریا که در حالت طبیعی جذب تومورها می‌شود، می‌تواند به شکل انتخابی، اشکال غیرفعال شده سموم کزاز را به تومورهای سرطان لوزالمعده در موش‌ها برساند که در نتیجه، باعث فعال شدن واکنش ایمنی ضد سرطان سلول‌های تی (T-cells) در داخل تومور می‌شود.

 

محققان می‌گویند، از آن‌جایی که بیشتر بزرگسالان در کودکی علیه کزاز واکسینه شده‌اند، سیستم ایمنی آنان می‌تواند این بیماری را هنگام ورود به بدن شناسایی کند. این بدان معنا است که سیستم ایمنی بدن می‌تواند سلول‌های سرطانی لوزالمعده را که کزاز واردشان شده است، شناسایی کند و به این ترتیب، در برابر حمله سیستم ایمنی آسیب‌پذیر خواهند بود.

 

دکتر کلودیا گریوکمپ، استادیار میکروبیولوژی و ایمنی‌شناسی دانشکده پزشکی آلبرت اینشتین، گفت: «داروهای بازدارنده شناسایی امروزی علیه بعضی از انواع سرطان‌ها خوب عمل می‌کنند، اما فقط در مقابل سرطان لوزالمعده به ندرت اثر دارند. مشکل این است که تومورهای لوزالمعده به  اندازه کافی برای جلب توجه سیستم ایمنی غریبه نیستند و معمولا می‌توانند جلو هر واکنش ایمنی را بگیرند. درمان جدید ما اساسا از نظر ایمنی‌شناسی تومورهای «سرد» را آن قدر گرم می‌کند که سیستم ایمنی بتواند به آن‌ها حمله کند و آن‌ها را از بین ببرد.»

 

محققان واکسن‌های کزاز را به نمونه‌های موش‌های جوانی می‌دهند که مشخصا برای سرطان لوزالمعده مهندسی شده‌اند، تا همان طور که بزرگ‌تر می‌شوند، درمان را روی آن‌ها آزمایش کنند.

 

وقتی سرطان پیشرفته لوزالمعده در موش‌ها پدید آید، باکتری لیستریای حاوی کزاز به شکم آن‌ها تزریق می‌شود.

 

گریوکمپ گفت: «باکتری‌های لیستریا کاملا ضعیف‌اند و به راحتی با سیستم‌های ایمنی افراد و حیوانات در همه جا غیر از مناطق دارای تومور از بین می‌روند. ترفند درمانی ما در واقع از این واقعیت بهره می‌گیرد که تومورهای لوزالمعده در سرکوب سیستم ایمنی برای محافظت از خودشان بسیار خوب عمل می‌کنند. این بدان معنا است که فقط آن دسته از باکتری‌های لیستریای موجود در ناحیه تومور آنقدر زنده می‌مانند که سلول‌های تومور لوزالمعده را بیمار کنند و سلول‌های سالم بیمار نمی‌شوند.»

 

این مطالعه که در مجله «ساینس ترنسلیشنال مدیسین» (Science Translational Medicine) چاپ شد به این نتیجه رسید که در موش‌هایی که با واکسن‌های کزاز درمان شدند، اندازه تومور تا ۸۰ درصد، و احتمال شیوع سرطان تا ۸۷ درصد کاهش می‌یابد و در نتیجه، در قیاس با موش‌هایی که درمان نشده‌اند، نرخ زنده ماندن به ۴۰ درصد می‌رسد.

 

گریوکمپ و همکارانش حالا در حال برنامه‌ریزی برای آزمایش‌های بالینی برای بررسی این نکته‌اند که آیا باکتری لیستریای ضعیف شده را می‌توان به عنوان گزینه درمانی احتمالی بدون مخاطره به افراد تزریق کرد تا لیستریایی مملو از کزاز را در افرادی مشاهده کرد که سرطان لوزالمعده دارند، یا نه.

 

گریومک گفت: «این یافته‌ها نشان می‌دهند که این فرایند درمانی می‌تواند ایمن‌درمانی مفیدی برای سرطان لوزالمعده و دیگر انواع سرطان‌ها باشد؛ از جمله سرطان تخمدان که درمانش همچنان دشوار است.»