روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: در ماجرای هسته‌ای قطعنامه‌های شورای امنیت علیه ایران را همه شرق و غرب امضا کردند والا مخالفت مثلا روسیه یا چین با قطعنامه می‌شد «وتو» که قطعنامه‌ای صادر نمی‌شد!
آنچه باید بدان توجه داشت این است که بدانیم در عالم سیاست بین الملل، دوست دائم و دشمن دائم وجود ندارد. آنچه دایمی است منافع ملی و ضرورت توجه به آن است. ما هم براساس منافع ملی خود باید عمل می‌کنیم در همان راهبردِ «نه شرقی، نه غربی».
تطهیر شرق - ولو ناظر به امروز و با نیتِ خیر - به همان اندازه خطاست که کسی بخواهد آلودگی دست غرب را در دشمنی با ایران انکار کند. تطهیر غرب - ازسوی هرکه و با هر بیان که باشد - هم به همان اندازه اشتباه است که کسی بخواهد موشک‌های اسکاد شرق را نادیده انگارد که تا تهران رسید.
این که امروز بخواهیم با روسیه و چین کار کنیم یک حرف است، اما تطهیر آنان حرفی دیگر. اولی در پارادایم منافع ملی به شرط تامین آن پسندیده است و یک واجب سیاسی، اما دومی خطایی راهبردی است و «تحریفِ» واقعیت ها.
زیر میز زدن روسیه در احیای برجام هم اظهرمن‌الشمس است هرچند برخی‌ها این را هم به حساب آمریکا می‌خواهند بنویسند. در جنگ روایت‌ها باید صادق بود. رمز پیروزی این است. در جهاد تبیین باید مؤمنانه به روشنگری پرداخت. رسم جهاد صداقت ایمانی است. دفاع از حدود و ثغور فکری و معرفتی هم صداقتی همه‌جانبه اقتضا می‌کند. به این مهم اهتمام داشته باشیم.