مجید ابهری-؛ جامعه‌شناس در روزنامه آفتاب یزد نوشت: کرونا هر روز و هر ساعت قربانیان جدیدی می‌گیرد. هیچکس از این ویروس در امان نیست جالب آنکه در کشور هرکس در حد توان فکری و امکان گفتمان، نسخه‌ای پیشنهاد داده وبر سر اثبات آن اصرار می‌ورزد.
از روغن بنفشه و عنبر نسارا تا برگ بید و جوهر مورچه برای درمان آن پیشنهاد شده وگاه بفروش می‌رسد و هیچ کس و هیچ سازمانی به فکر مقابله با این امواج ویرانگر نیست. حتی آمپول‌های قلابی و قرص‌های دست ساز به خالی کردن جیب‌های خلق اله مشغولند. در این میان مظلومترین نهاد و غریب‌ترین سازمان، وزارت بهداشت وتشکیلات علمی وتخصصی مقابله با کرونا هستند. اما جالب‌تر از حرکات پزشکی ودارویی، موضوع تعطیلی سازمان‌ها و شهرهاست. در هیچ جای دنیا چنین آشفته بازاری درزمینه تعطیلی موسسات دولتی وخصوصی دیده نمی‌شود.
تنها نخست وزیر یا نهاد مرتبط با تصمیمات کلان اجرایی در اینگونه موارد وارد تصمیم‌گیری می‌شود وبس. وزارت بهداشت متولی اصلی در تشخیص میزان و شدت آلودگی واعلام نظر در مورد کروناست اما از تعاونی تعویض روغن تا کانون بازنشستگان در موضوع تعطیل یا عدم تعطیلی سازمان‌ها اظهار نظر می‌کنند و در این میان فرصت طلبان و سود جویان در صف اول هوشیاران ورانت خواران قرار می‌گیرند. اصلی‌ترین نگرانی دولت از نگاه رفتار شناسی اجرایی، وضعیت مالی ودرآمد افراد دارای شغل آزاد مثل دستفروشان، رانندگان سواری‌های مسافر کش، بساط گستران و... می‌باشد.
حال در این شرایط همه ایراد می‌گیرند ودولت را سیبل حمله می‌نمایند اما کمتر کسی می‌گوید که «چه باید کرد؟» قرار است از اول آذر ماه تعطیلی‌ها عملی شوند اما هیچ کس نمی‌گوید از امروز تا اول آذر ماه چه باید کرد. امروز شبکه‌های ماهواره با لحن تمسخر در مورد هجوم برخی از خانم‌های تهرانی به فروشگاه حراج کیف وکفش که بیشتر به حمله قحطی زدگان به انبارهای غذا شبیه می‌باشد سخن می‌گفتند. کدام نهاد به این مغازه اجازه داده اینگونه قواعد فاصله اجتماعی را لگد مال نماید؟ معلوم نیست اینگونه حرکات جنبه شوخی دارند یا خیر؟ با این اوصاف بهتر است که دولت مسئله تعطیل کردن تهران را تعطیل کند.