روزنامه جوان در انتقاد از سریال های شبکه نمایش خانگی نوشت: دیده شدن محصولات شبکه نمایش خانگی باعث شده تا منتقد‌ها با دید جدی‌تری به این آثار نگاه کنند و اولین نکته‌ای که سریال‌های ایرانی حاضر در این شبکه نظر منتقدان را جلب کرده، تشابه انکارناپذیر آن‌ها به سریال‌های ترکیه‌ای است؛ تأکید بر زندگی لاکچری، مثلث‌های عشقی و خیانت، بخشی از این تشابهات است.

اینکه سریال‌های شبکه نمایش خانگی در راه ابتذال قدم برمی‌دارند دیگر یک نگاه سختگیرانه نیست. نشانه‌های زیادی وجود دارد که ساختار و محتوای سریال‌های ساخته شده برای شبکه نمایش خانگی، آگاهانه در حال ترویج موضوعات خاصی هستند که از نظر جامعه مذموم به شمار می‌روند.

چندی پیش نتایج یک تحقیق درباره محتوای سریال‌های شبکه نمایش خانگی منتشر شد. در این پژوهش مواردی، چون «خیانت»، «خشونت»، «مافیا»، «مثلث عشقی» «شوگر دَدی (رابطه یک دختر جوان با یک مرد پا به سن گذاشته)» و «شوگر مامی (رابطه یک مرد جوان با یک زن پا به سن گذاشته)» بررسی شد. با بررسی شش سریال ایرانی شبکه نمایش خانگی، نتایج جالب و حیرت‌آوری به دست آورد. مرکز پژوهشگر در یک جمله این نتایج را خلاصه کرد و نوشت: «وقتی شبکه نمایش خانگی دست سریال‌های ترکیه‌ای را از پشت می‌بندد! بررسی محتوای شش سریال شبکه نمایش خانگی نشان می‌دهد، وضعیت محتوا در این مجموعه‌ها کیلومتر‌ها از خطوط قرمز عبور کرده است!»

خیانت بخش جدایی‌ناپذیر از سریال‌های شبکه نمایش خانگی است. از مجموعه «عاشقانه» گرفته تا نمونه‌های متأخر، همیشه پای یک خیانت در گذشته و حال در میان بوده است. تصویری که سریال شبکه نمایش خانگی از مردم ایران به نمایش می‌گذارد، چهره مردمی است که همیشه نگرانی دارند خیانت‌هایشان برملا شود یا در پی خیانت به یک زندگی هستند و فکر می‌کنند با این کار به آرامش می‌رسند. سبک زندگی سریال‌ها، اصولاً کمترین شباهتی به زندگی اغلب مردم در جامعه ایرانی ندارد، به طوری که ایرانی‌ها کمتر همذات‌پنداری با این فیلم‌ها و قهرمان آن‌ها پیدا نمی‌کنند، اگر هم همذات‌پنداری کنند نتیجه خوبی دربرندارد.

زمانی در سینما پیش از مد شدن سبک فیلمسازی فلاکت و سینمای تلخ اجتماعی، نوعی فیلمسازی رواج داشت که هنوز هم نمونه‌های آن ساخته می‌شود. در آن فیلم‌ها، زندگی مردم در تهران و «از میدان ونک به بالا» به تصویر درمی‌آمد. این تصویر غیرواقعی این روز‌ها در شبکه نمایش خانگی دیده می‌شود و مشخص نیست در سایه نبود نظارت، چنین ابتذالی تا چه زمانی به حیات خود ادامه دهد. این وضعیت در حالی روز به روز بغرنج‌تر می‌شود که سازمان سینمایی وزارت ارشاد در انفعالی عجیب به سر می‌برد و هیچ برنامه‌ای برای ارتقای محتوایی آثار ندارد.