هرچند هنوز محدودیت های فراوانی برای پوشش اخبار مربوط به حوادث حاکم است، اما همین اندک اخباری هم که به چشم و گوش ما می رسد حاکی از وجود نوعی روند رو به رشد و افزایش میزان "خشونت در خانواده" است. این مصیبت گریبان گیر اجتماع امروزی ایران متاسفانه، همزمان با پدیده هایی همچون عدم تمایل به ایجاد زندگی مشترک قانونی و افزایش ازدواج های سفید و همباشی های غیر قانونی شده است و این تقارن نامبارک همزمانی، عملا مضرات مخرب وجود خشونت در خانواده را چند برابر نموده است.
خشونت خواستگاه هایی دارد که شاید بتوان به طور خلاصه آن را در حوزه های متنوع اجتماعی با خاستگاه های فرهنگی،اقتصادی و اجتماعی و البته بعضا ناموسی طبقه بندی نمود. با سیر در آموزه های اخلاقی و توصیه های مهم دینی هم به راحتی می توان به سرچشمه های قابل کنترل و مقابله ی علمی با این پدیده، و به میزان اهمیت آن پی برد. جالب اینجاست که این خشونت عملا فارغ از میزان و نوع جنسیت در حال فروپاشی کانون خانواده هاست. ممکن است امروزه زنان بیشتر قربانی این نکبت اجتماعی باشند اما با توجه به ورود به دنیای مدرن و جایگزینی ابزار های متنوع، خاص و پیچیده ی عصر امروزی عملا سمت و سوی مرتکبین اعمال خشونت بار نیز همچون سایر شئون زندگی در حال برابریست الا در برخی زمینه ها - خشونت های ناموسی - که البته باید به این موضوع نیز اذعان نمود که با برابر خوانده شدن حقوق بین زنان و مردان در دنیای مدرن فارغ از جنبه ی (تشابه و تساوی حقوق بین زنان و مردان) امروزه زنان نیز ممکن است در برابر رفتارهای سوء همسران و بلکه فرزندان مذکر، رفتارهای همراه با انواع خشونت ها و انتقام جویی را برای خود حق بدانند و نسبت به اعمال آن درنگ نکنند.
بعد اقتصادی بروز رفتارهای خشونت بار همراه با تشدید اثرات فقر فرهنگی در جامعه نیز به راحتی باعث بروز رفتارهای خشن و بعضا جبران ناپذیر می شود که به این مهم باید روند رو به رشد استفاده از مواد مخدر سنتی و صنعتی را نیز اضافه نمود. چه پدران خانواده (بیشتر) و چه مادران و فرزندان هنگام آلودگی به انواع مخدرها از اثرات سوء رفتاری آنها نمی توانند رهایی جسته و همواره در چنگال هنجار شکنی های اجتماعی ناشی از آن اسیرند.
به آنچه در بالا اشاره شد باید، جهل به قوانین و آینده نگری در بروز و ظهور رفتارهای خشن را نیز اضافه نمود. در اینجاست که باز باید به نقش مدارس و معلمین و اساتید بیشتر اشاره کرد، نقشی که قطعا دولت با هر توان مالی و گرایش سیاسی نیز به تنهایی نمی تواند از عهده ی اجرا ی کامل آن بر بیاید و این مهم عارضه ایست که باید با تلاش و همت جمعی و ملی برای رفع آن برنامه ریزی و حرکت های پرشتاب انجام داد. آموزشهای همه جانبه در تمام رده های سنی و جنسیتی و اهتمام به برنامه ریزی بلند مدت بین نسلی و فارغ از گرایشات صرف سیاسی را باید جایگزین رویکردهای فعلی نمود.
متلاشی شدن کانون اصلی اجتماع یعنی خانواده با هر وسیله و شگردی عملا تهدیدی بسیار خطرناک برای کل جامعه و حاکمیت خواهد بود. شکست در الگوها و روندهای اجتماعی که به هر دلیل سبب نابودی خانواده ها بشود، نتیجه ای جز تضعیف و از هم گسیختگی اجتماعی نخواهد داشت و باید یادآور شویم که شکستها در حوزه های اجتماعی و خانوادگی، جبران ناپذیر است و عواقب چنین باختهایی را باید نسلهای بعدی بپردازند.
بیایید با آموزش و حساسیت بخشی، خشم خود را ریشه ای کنترل کنیم.
