این تصویر یک جت آمریکایی را نشان می‌دهد که در اوایل جنگ ویتنام بمب ناپالم را روی پایگاه ویت کنگ انداخته است. این بمب‌ها حاوی ژل چسبنده با قدرت اشتعال بالا بود که آمریکا در بمب‌ها و شعله‌افکن‌ها استفاده کرد.
تنها سربازان نبودند که از شرایط جنگی در رنج بودند. خانواده‌ها مجبور بودند خانه‌های خود را ترک کنند. اغلب اوقات بدون کمک برادران، پدران و یا شوهران‌شان که به جنگ فراخوانده شده بودند. این تصویر، یک مادر ویتنامی را نشان می‌دهد که با چهار کودک خود به سختی از رودخانه عبور می‌کند.
این عکس، یک قایقران چریکی در دلتای مِکونگ را نشان می‌دهد. درختان این منطقه به خاطر عامل نارنجی سوخته و از بین رفته‌اند. یکی از اقدامات ایالات متحده در این جنگ حذف پوشش گیاهی ویت کنگ بود. عامل نارنجی نوعی سّم قوی است که ارتش آمریکا در جنگ ویتنام از سال 1961-1971 برای از بین بردن جنگل‌های پناهگاه ویت کنگ به کار برد. لازم به ذکر است که عامل نارنجی موجب بسیاری از بیماری‌ها و نقص عضو نوزادان شد و نسل‌های بعدی مردم ویتنام را دچار مشکلات و رنج های طاقت فرسا کرد. جنایتی که در این مجموعه مسکوت ماند.
زنان ویتنامی در غیاب شوهران و مردان خود که همگی به جنگ اعزام شده بودند، برای تأمین مواد غذایی روستای خود تلاش می‌کنند.
این عکس، بیوه زن گریانی را نشان می‌دهد که کیسه حاوی اعضای بدن شوهرش را که در یک گور دسته جمعی پیدا شده، دریافت کرده است. شوهر او در طول حمله تت کشته شده است.
در این عکس، در حالی که یک گروهبان، هلی‌کوپترِ حامل کمک‌های پزشکی که بار خود را تخلیه کرده، برای فرود در یک نقطه امن هدایت می‌کند؛ سربازان دیگر به افراد روی زمین افتاده در میان شاخ و برگ‌های درختان کمک می کنند. همان طور که در عکس مشهود است، بسیاری از سربازان مجروح، نومیدانه در انتظار کمک‌های پزشکی هستند.
در خلال جنگ، هر جایی که ممکن بود، اتاق عمل برپا می‌شد. در این عکس، یکی از قربانیان بمب‌گذاری آمریکا، به اتاق عمل که در باتلاق حرا در شبه جزیره کامائو برپا شده، برده می‌شود.
این عکس، نمایی از یک معترض جنگ به نام «ژان رز کاسمیر» است در مقابله با گارد ملی آمریکا در سال 1967. او با شاخه گلی در دست به همراه جمعی دیگر در واشنگتن گرد هم آمدند تا به جنایات آمریکا در جنگ ویتنام اعتراض کنند.
در طول چندین دهه جنگ، زندگی و رفت و آمد برای بومیان ویتنام ساده نبود. آنها مجبور بودند برای در امان ماندن از حملات آمریکایی‌ها در پناهگاه‌ها، غارها و حفره‌های طبیعی غذا بخورند، بخوابند و پنهان شوند. آمار بالای تلفات در ویتنام تنها در نتیجه خشونت‌های جنگ نبود. بسیاری از مردم به خاطر بیماری و گرسنگی جان می‌دادند.
