لیلاز تفکیک سرمایه ایرانیان خارج از کشور و سرمایه‌گذاران خارجی را اشتباهی می‌داند که حتی دولت‌ها هم مرتکب آن می‌شوند: « یکی از اشتباه هایی که ما در ایران مرتکب می‌شویم این است که فکر می‌کنیم می‌توانیم سرمایه خارجی و ایرانی را تفکیک کنیم. اما در واقع سرمایه یک کل منسجم است و اگر ما موفق بشویم سرمایه داران ایرانی مقیم دیگر کشورها را جذب کنیم پس می‌توانیم سرمایه‌گذاران خارجی را هم به سمت ایران بیاوریم.»
به نظر این اقتصاددان، اگر زمینه جذب سرمایه وجود داشته باشد، اینکه سرمایه‌گذار ایرانی یا خارجی است، تفاوتی نمی‌کند. همچنین وقتی بستر فعالیت اقتصادی از بین رفت، مهم نیست که صاحب سرمایه هموطن است یا غریبه، او ثروت خود را به جایی انتقال خواهد داد که زمینه رشد داشته باشد،همچنان که بسیاری از برندهای ایرانی در سال‌های 85 تا 92 به ترکیه یا چین رفتند و حالا با نام ایرانی از کشور دیگری به ایران صادر می‌شوند. پس اگر سرمایه با قانون خود راه خود را باز می‌کند، نباید فرار سرمایه مختص به ایران باشد. لیلاز در این زمینه می‌گوید:« ما باید سازوکارهای جذب سرمایه و فضای عمومی کسب و کار را بهبود ببخشیم و با اصلاح این ساز و کارها دیگر احتیاجی به تفکیک سرمایه‌داران نداریم و آنها خودشان چه ایرانی، چه خارجی علاقه‌مند به سرمایه‌گذاری در ایران خواهند شد.»
یکی دیگر از مشکلاتی که برای سرمایه‌گذاری در ایران وجود دارد پیچیدگی‌های بوروکراتیک است که حتی سرمایه‌گذار ایرانی خارج از کشور و آشنا با این سیستم را نیز سردرگم می‌کند، چه برسد به خارجی‌ها که هیچ شناختی از امور اداری غیرمعمول ما ندارند.
می‌توان این طور نتیجه گرفت که اولاً عزمی واحد برای جذب سرمایه‌های خارجی بخصوص ایرانیانی که در کشورهای دیگر سرمایه‌گذارانی موفق هستند، وجود ندارد. ثانیاً سازوکارهای مناسب اقتصادی فراهم نیست و بازار کسب و کار کساد است و  ثالثاً ریسک سرمایه‌گذاری بالا و سیاست ارزی ناقص است و کسری مالی هم وجود دارد. اینها دلایل مهمی هستند که باعث فرار سرمایه می‌شود و سرمایه داران ایرانی مقیم خارج و سرمایه‌گذاران خارجی با تمام علاقه و شوری که بخصوص پس از برجام به وجود آمده، حضور ملموسی در بازار ایران ندارند.»
 بادهای موافق درحال وزیدن هستند اما اگر قدر فرصت‌ها را ندانیم، این بادها یک آسیاب بادی را هم نخواهد چرخاند، آن طور که خیلی‌ها در داخل و خیلی‌ها در خارج دوست دارند.