باشگاه خبرنگاران: جعفر بای روانشناس و آسیب شناس اجتماعی؛ گفت: خندیدن بسیار عل خوبی است و همه ی پزشکان و محققان به انجام آن تاکید دارند و خنده درمانی به خصوص در کودکان در بسیاری از کشورهای پیشرفته صورت گرفته.
وی اذعان داشت: از همان هفته اول مادران حس میکنند نوزادشان لبخند می زند اما حقیقت آن است که او تلاش میکند تا این کار را انجام دهد.
بای ادامه داد: درواقع لبخند نوزاد یک هفته ای متقارن نیست و به گوشه لب محدود شده و همراه آن چشم ها و گونه ها حرکتی انجام نمی دهند و به عبارت دیگر ماهیچه ها هنوز برای خندیدن توانمند نیستند.
وی تصریح کرد:نوزاد در این سن تنها در خواب می خندد و چون در جواب نوازش یا یک حس نیست و ارتباطی به دنیای خارجی ندارد به آن لبخند دائمی گویند.
بای در ارتباط با خندیدن کودک ادامه داد:لبخند گوشه لب او واکنش هوشیارانه به اتفاقات اطراف نیست، همچنین چشمان او به خلاءنگاه می کند چون قدرت بینایی و سیستم عصبی او هنوز کامل نیست و لبخند او نشانه احساسات و شادی اش نیست.
وی تاکید کرد:خندیدن و گریه کردن هردو واکنش های غیر اکتسابی است و به ما کمک می کنند تا با اطرافیانمان بهتر ارتباط برقرار کنیم اما خنده برای یک نوزاد به جز برقراری ارتباط راه حلی است که برای مجذوب کردن والدین از آن استفاده می کند.
