انواع متفاوتی کم‌خونی وجود دارد که هر یک دلیل خاصی دارد. برخی از آنها موقتی است و به‌راحتی درمان می‌شوند، برخی دیگر مزمن‌اند و به درمان‌های طولانی‌مدت نیاز دارند.

 

پزشک برای درمان کم‌خونی، ابتدا نوع کم‌خونی را تشخیص داده و در صورت لزوم با تجویز دارو، کم‌خونی‌ را درمان می‌کند. از برخی داروهای درمان کم‌خونی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

 

 

اگر کم‌خونی‌تان از نوع کمبود آهن باشد، بدن‌تان آنقدر آهن ندارد که پروتئین هموگلوبین بسازد. درواقع این پروتئین باعث می‌شود گلبول‌های قرمز خون به اندازه کافی به بدن‌تان، اکسیژن برسانند. این نوع کم‌خونی با مصرف مکمل‌های آهن برطرف می‌شود. برای جذب بهتر آهن، بهتر است که مکمل‌های آهن همراه با ویتامین C مصرف شود.

 

 

هورمون اریتروپوئزیس (خون‌سازی) که از کلیه‌ها ترشح می‌شود در تولید گلبول‌های قرمز خون موثر است. برخی بیماری‌ها مانند بیماری مزمن کلیه، این عملکرد را مختل می‌کنند. افرادی که دچار این مشکل هستند با مصرف داروهایی که این هورمون را تولید می‌کند، درمان می‌شوند.

 

کم‌خونی ناشی از کمبود ویتامین B12 و فولات (B9)، کم‌خونی مگالوبلاستیک نامیده می‌شود که با مصرف ویتامین‌ B12 و فولات درمان می‌شود. البته برخی از افراد به نوعی بیماری خودایمنی مبتلا هستند که جلوی جذب مکمل ویتامین B12 را می‌گیرد. این افراد باید این نوع ویتامین را تزریق کنند.

 

 

از انواع درمان‌های دیگر می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

 

 

با افزودن غذاهای سرشار از آهن، ویتامین B، فولات و ویتامین C می‌توان کم‌خونی را درمان کرد.

 

 

گاهی اوقات کم‌خونی از خونریزی‌های شدید ناشی از جراحت، جراحی یا زایمان رخ می‌دهد که در مواقع ضروری باید به فرد خون تزریق شود. برخی از افراد هم به تالاسمی مبتلا هستند که برای درمان کم‌خونی باید خون دریافت کنند.

 

 

در پیوند مغز استخوان‌، سلول‌هایی که در مغز استخوان وجود دارند (سلول‌های بنیادی) پیوند زده می‌شوند تا گلبول‌های سالم قرمز خون تولید شود و کم‌خونی فرد درمان شود. این نوع درمان برای افراد مبتلا به کم‌خونی آپلاستیک که در آن مغز استخوان به اندازه کافی گلبول‌های جدید خون تولید نمی‌کند و همچنین افراد مبتلا به تالاسمی و کم‌خونی داسی‌شکل انجام می‌شود.