سیناپرس: نشان داده شده است که استفاده طولانی مدت از کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزولون باعث پوکی استخوان می‌شود و بنابراین خطر شکستگی استخوان را افزایش می‌دهد. هر چه کورتیکواستروئیدها بیشتر مصرف شوند، آسیب بیشتر می‌شود.
در افراد با مصرف طولانی مدت کورتیکواستروئید، به ویژه در سنین بالاتر، اقدامات پیشگیرانه از شکستگی توصیه می شود. این موارد می تواند شامل ارجاع به کلینیک های تخصصی پوکی استخوان یا تجویز بیس فسفونات ها باشد، نوعی دارویی که می تواند با اثرات مضر کورتیکواستروئیدها بر استخوان ها مقابله کند.
در مطالعه ای که در JAMA Dermatology منتشر شد، تیمی از محققان داده ها را برای تعیین اینکه آیا الگوهای تجویز کورتیکواستروئید ممکن است بر احتمال در نظر گرفتن پیشگیری از شکستگی تأثیر بگذارد، مقایسه کردند. نویسندگان، از جمله محققان دانشکده بهداشت و پزشکی استوایی لندن (LSHTM)، داده‌های سراسر بریتانیا و انتاریو، کانادا را بررسی کردند.
دکتر جولیان متیومن، نویسنده اصلی مطالعه و پژوهشگر LSHTM، گفت: علیرغم مزایای شناخته شده مراقبت های پیشگیرانه از شکستگی، از جمله استفاده از بیس فسفونات ها، تحقیقات قبلی نشان می دهد که این دارو کمتر تجویز شده است. یکی از دلایل این امر می‌تواند این باشد که وقتی برای برخی از بیماران مقداری کورتیکواستروئید تجویز می‌شود که می‌تواند به استخوان‌ها آسیب برساند، به پزشکان اطلاع داده نمی‌شود، مانند زمانی که این کورتیکواستروئیدها به‌تدریج یا متناوب با چندین نسخه تجویز می‌شوند، یا حتی توسط چندین پزشک.
در مطالعه خود، ما بر روی افراد ۶۶ ساله یا بالاتر متمرکز شدیم که برای آنها کورتیکواستروئیدها در سطحی تجویز شد که مراقبت های پیشگیرانه از شکستگی باید در نظر گرفته شود. ما از داده‌های پزشکان عمومی و بیمارستان‌ها در سراسر بریتانیا و انتاریو، کانادا، از جمله اطلاعاتی در مورد نسخه‌های کورتیکواستروئید و بیس فسفونات استفاده کردیم.
ما دریافتیم که بیمارانی که کورتیکواستروئیدهای تدریجی یا متناوب تجویز می‌کنند، در مقایسه با بیمارانی که کورتیکواستروئیدها را در دوزهای کمتر اما بالاتر یا نسخه‌های طولانی‌تر تجویز می‌کنند، در واقع کمتر احتمال دارد که مراقبت‌های پیشگیری از شکستگی را دریافت کنند. در انگلستان، احتمال دریافت مراقبت های پیشگیرانه از شکستگی در افراد قبلی تقریباً نصف بود. در انتاریو، احتمال آنها حدود یک سوم کمتر است.
شکستگی در سنین بالاتر می تواند خطرناک و حتی کشنده باشد، باعث ناتوانی و هزینه های زیادی برای سیستم های مراقبت های بهداشتی شود. طبق گزارش دفتر بهبود و نابرابری سلامتی، شکستگی‌های لگن به تنهایی حدود ۲ میلیارد پوند برای بریتانیا هزینه دارد و هر سال ۱.۸ میلیون روز در بیمارستان‌ها سپری می‌شود. شناخت بهتر بیمارانی که می توانند از مراقبت های پیشگیرانه بهره مند شوند، پتانسیل پیشگیری از شکستگی ها و عواقب آن را دارد.
