شرق نوشت: وزارت مهاجرین طالبان اعلام کرد که محمدجان خدرخیل، رئیس بازرسی داخلی این وزارت در رأس یک هیأت به‌منظور بررسی مشکلات مهاجرین افغان، به ایران سفر کرده است.
از سوابق سیاسی محمدجان خدرخیل هم مانند بسیاری دیگر از رهبران طالبان اطلاعی در دسترس نیست و از او تنها چند عکس در اینترنت پیدا می‌شود.
تصویری که از حضور اعضای طالبان در ایران منتشر شده نشان می‌دهد که اعضای تیم حاضر در تهران چهار نفر هستند.
تعداد دقیق مهاجران افغانستانی در ایران
تعداد دقیق مهاجران افغانستانی در ایران هنوز مشخص نیست. تنها سرشماری در دسترس در سال ۱۳۹۵ صورت گرفته که نشان می‌دهد حدود دو میلیون نفر از شهروندان این کشور در ایران زندگی می‌کنند. با همه اینها به‌نظر می‌رسد که حضور طالبان در قدرت به میزان مهاجران افغانستانی حاضر در ایران اضافه کرده باشد. به‌نظر می‌رسد که طالبان در پی رسیدگی به اوضاع آن دسته از مهاجرینی هستند که به‌طور غیرقانونی در ایران سکونت دارند.
طالبان با کدام کشورها ارتباط بیشتری دارند؟
ایران و ترکیه و چین از کشورهایی هستند که ارتباط خود را تقریبا رسمی را طالبا ن آغاز کرده‌اند. حضور پرتعداد اتباع این کشور به عنوان مهاجر، در ایران و ترکیه یکی از دلایلی است که این دو کشور مایل به تحویل سفارت به گروه طالبان بوده‌اند.
ایران به دلیل مرز مشترک وسیعی که با افغانستان دارد، تلاش می‌کند تا با قدرتی که در کابل اوضاع را به دست گرفته مراوده کند. در ماه‌های اخیر درگیری‌های پراکنده مرزی باعث شد تا بر اهمیت بهبود روابط تهران و کابل افزوده شود.
برای اردوغان کاهش تعداد مهاجرین افغانستانی در کشورش در وضعیتی که مهاجران سوری زیادی هم در آنجا زندگی می‌کنند، اهمیت زیادی دارد. اما در مورد چین به‌نظر می‌رسد ماجرا در وهله اول اقتصادی است. پکن البته نگرانی‌های امنیتی هم بابت جنگجویان نزدیک به طالبان در مناطق مرزی خود دارد که با نزدیک شدن به کابل تلاش می‌کند زهر آن را بگیرد.
کشورهای منطقه و چین در صدد هستند تا با کابل به توافقات سیاسی و امنیتی برسند. با همه اینها به‌نظر می‌رسد که برای طالبان برقراری روابط با ایالات متحده از اهمیت بیشتری برخوردار است. آنها از ابتدای روی کار آمدن خود نرمش چشمگیری در قبال این کشور از خود نشان داده‌اند.
انتقادات از برقراری روابط با طالبان به شرایط این کشور برمی‌گردد. در حال حاضر وضعیت زنان بسیار بغرنج است. آنها از حق تحصیل، حق سفر بدون یک محرم و حق کارکردن محروم شده‌اند. در بسیاری از موارد درمان‌های پزشکی برای آنها با محدودیت روبه‌رو شده و حتی استفاده از پارک‌ها هم از آنها دریغ شده است. همزمان وضعیت اقتصادی و فشار بر روی شهروندان افغانستان بسیار بد است. فقر و گرسنگی و بیکاری گسترده نشان می‌دهد که طالبان هیچ تلاشی برای بهبود شرایط زندگی مردم این کشور ندارد.
