چیزی حدود هفت هزار صندلی!
برای روشن شدن ابهاماتی که درخصوص گنجایش سالن آزادی وجود دارد، سراغ حسن ضیاءآذری رفتیم؛ مدیرعامل سابق مجموعه ورزشی آزادی که به خوبی بر مسائل مربوط به این استادیوم اشراف دارد. ضیاءآذری در گفت‌وگو با «دنیای‌اقتصاد» تایید می‌کند که ظرفیت این سالن هرگز ۱۲ هزار نفر نبوده و نیست: «من اصلا نمی‌دانم این مساله چطور طرح شد و چطور تکرار آن باعث شد چنین عدد کذبی در تاریخ ورزش ایران ماندگار شود؟ حقیقت آن است که سالن ورزشگاه آزادی از روز اول بهره‌برداری‌اش دارای صندلی بوده است. از سال ۵۳ تا ۸۷ این سالن واجد چیزی حدود ۷۵۰۰ صندلی بوده که این صندلی‌ها از نوع تاشو و با کیفیت بسیار پایین بودند.
از آنجا که نامناسب بودن محل نشستن تماشاچی تاثیر مستقیم و منفی روی رفتار او دارد و همچنین با در نظر گرفتن این نکته که خیلی از صندلی‌های مجموعه شکسته و فرسوده بود، ما در آن سال تصمیم گرفتیم صندلی‌های سالن را تعویض کنیم. به این منظور تحقیقات مفصلی انجام دادیم و پس از مذاکره با شرکت‌های مختلف، در نهایت بهترین صندلی ممکن را انتخاب کردیم که همچنان در مجموعه از آنها استفاده می‌شود. در همین راستا ما برای راحتی بیشتر تماشاگران، عرض صندلی را چند سانتی‌متر بیشتر گرفتیم که همین مساله باعث کاهش چند صد نفری گنجایش سالن شد.
در حقیقت از زمان تعویض صندلی‌ها در سال ۸۷ تا به امروز، سالن ورزشگاه آزادی دارای چیزی حدود ۶۹۰۰ صندلی است که فاصله آشکاری با عدد ۱۲ هزار نفر مورد ادعا دارد. همان‌طور که گفتم حتی قبل از تعویض صندلی‌ها و از همان روز اول هم گنجایش این سالن بیشتر از ۷۵۰۰ نفر نبوده است.»
این عدد از کجا درآمد؟
در حال حاضر سوال بی‌جواب این است که عدد ۱۲ هزار نفر مقابل اسم سالن ورزشگاه آزادی از کجا آمده است؟ مدیر پیشین مجموعه ورزشی آزادی در این مورد می‌گوید: «من هیچ‌گاه با چشم خودم تابلویی ندیدم که این عدد روی آن ثبت باشد، اما می‌توان گفت درست از زمانی که این مجموعه ورزشی برای میزبانی از بازی‌های آسیایی سال ۱۹۷۴ احداث شد، در اسناد نیمه‌رسمی از این عدد استفاده شده است که دلیلش مشخص نیست.»
به حقوق تماشاگر احترام بگذارید
در اینکه والیبال ایران خوش درخشیده و همین‌طور در اینکه مردم ما نسبت به این رشته ورزشی علاقه‌مند شده‌اند تردیدی نیست، اما اغراق و بزرگنمایی در استقبال تماشاچیان از بازی‌های لیگ جهانی تحت هیچ شرایطی قابل قبول نیست. طی شب‌های گذشته اعداد عجیب و غریبی در مورد حضور مردم در سالن از سوی گزارشگران تلویزیونی اعلام شده؛ ارقامی که گاهی به ۲۰ هزار نفر هم رسیده است! ضیاءآذری در این مورد می‌گوید: «این اعداد اصلا قابل تصور نیست. اگر تمام صندلی‌ها پر از آدم باشد و به تبع آن کل راهروها و راه‌پله‌ها هم از تماشاگران پوشیده شود، باز عدد حاضران در استادیوم به ۱۰ هزار نفر هم نخواهد رسید.»
مدیر سابق مجموعه ورزشی آزادی اما در این مورد به نکته مهم دیگری اشاره می‌کند: «اینکه ما جمعیتی را بیشتر از گنجایش سالن به مجموعه راه داده‌ایم اصلا هنر نیست. هنر آن است که ما بتوانیم حضور تماشاگران را با توجه به ظرفیت و امکاناتی که داریم، مدیریت کنیم. اگر توانستیم در یک سالن هفت هزار نفری، دقیقا هفت هزار نفر را بپذیریم، هنر کرده‌ایم. در این صورت هم به حقوق تماشاگری که هزینه کرده و بلیت خریده احترام گذاشته‌ایم و هم خودمان را در مقابل بسیاری از حوادث بیمه کرده‌ایم. روز ۵ فروردین ۱۳۸۴ اتفاقی در ورزشگاه آزادی رخ داد که باید مایه عبرت ما باشد. در آن زمان فدراسیون فوتبال حضور در طبقه دوم استادیوم برای تماشای بازی ایران و ژاپن را رایگان اعلام کرد و همزمان صداوسیما هم پروژه یار دوازدهم را برای کشاندن مردم به ورزشگاه کلید زد.
نتیجه این کارها آن شد که ۲۰ هزار نفر بالاتر از گنجایش استادیوم تماشاگر آمد و در نهایت چند هوادار جان باختند. در پروسه رسیدگی به آن پرونده، مقام قضایی از همه مسوولان ذی‌ربط پرسید چرا این جمعیت اضافه را راه داده‌اید؟ به هر حال امیدوارم با مدیریت درست‌تر به شکل بهتری از بازی‌ها استقبال کنیم و از آن مهم‌تر محیط را برای مردم ایمن نگه داریم.»
