روزنامه خراسان:‌ «چند سالی است که حال و هوای اردیبهشت با ادبیات فارسی پیوند خورده است. اولین روزش سعدی را به یادمان می‌آورد و آخرین روزهایش یادآور عظمت و بزرگی فردوسی و پاسداشت زبان فارسی است.

 

 

هر کدام از روزهای تقویم که به یاد یکی از بزرگان ادبیات نام‌گذاری شده‌اند، وجه تسمیه‌ای دارند؛ از روز ولادت یا درگذشت آنان گرفته تا رخداد و اتفاقی که باعث شده‌ است آن روز به نامشان ثبت شود. نامگذاری ۲۵ اردیبهشت‌ماه به نام حکیم توس هم ماجرایی دارد که داستانش از شیراز شروع می‌شود. در ادامه، دلیل نام‌گذاری این روز به نام فردوسی و پاسداشت زبان فارسی را، از زبان پیشنهاددهنده‌اش، یعنی محمدجعفر یاحقی، استاد ادبیات و مدیر قطب علمی فردوسی‌شناسی می‌خوانید.

 

«سال ۱۳۷۶ بود و من در مرکز خراسان‌شناسی کار می‌کردم که به مراسم یادبود حافظ در شیراز برای سخنرانی دعوت شدم. آن سال، اولین سالی بود که بزرگداشت حافظ برگزار می‌شد. من هم آنجا اعلام کردم که می‌خواهیم روزی را برای بزرگداشت فردوسی اعلام کنیم. بلافاصله با دوستانمان در مرکز خراسان‌شناسی، روز ۲۵ اردیبهشت را پیشنهاد کردیم. وجه تسمیه‌اش را هم از یک بیت شاهنامه گرفتیم که این است:

 

 

یعنی سرایش شاهنامه در روز ۲۵ اسفند به پایان رسیده‌ است. ما دیدیم ۲۵ اسفند وقت خوبی برای بزرگداشت نیست. چون شب عید است و هوا هم خیلی مساعد نیست و تازه تقویم قدیم شاهنامه با تقویم ما جور نیست و بنابراین بهترین ماه اردیبهشت است که طبیعت خرم است و مسافران عید از مشهد رفته‌اند و مسافران تابستانی هم هنوز نیامده‌اند. از این رو ۲۵ اردیبهشت را به شورای فرهنگ عمومی استان پیشنهاد دادیم و قبول کردند. بعد در سطح کشوری هم مقامات را توجیه و قانع کردیم و بالاخره شورای‌ عالی انقلاب فرهنگی این روز را تصویب کرد. از طرفی دانشگاهیان خارج از کشور هم روزهای دیگری را پیشنهاد دادند و من متقاعدشان کردم و خوشبختانه این روز به نام فردوسی جا افتاد. از چهار سال پیش هم، «پاسداشت زبان فارسی» به این روز اضافه شد.»