آنچه مسلم است در کلاس های حضوری نقش استاد بسیار پر رنگتر و درگیری بچه ها برای یادگیری بسیار زیادتر از آموزش مجازی آنهم برای دروس اصلی است. آموزش مجازی بدون شک جایگاهی در آموزش های کوتاه مدت، سمینارهای کوتاه و آموزش های حین خدمت و تدریس یک نرم افزار یا ... نقش خوبی از خود نشان داده است ولی بدون شک باید عرض کنم آموزش بلند مدت و آنچه برای دانش آموزان و دانشجویان گذشت و یا در حال برگزاری است به هیج وجه کارایی لازم را نداشته و عملا این زمان از دست رفته باید فرض شود.

 

نتیجه بازخورد این ناتوانی در انتقال کلامی و بیانی از سوی مدرس و جذب ناقص آن از طرف محصل در سال آینده و همینطور در سالهای آینده بطور وضوح مشاهده خواهد شد. باید توجه داشت که دانش آموزان این یک ساعت را هم مثل دیدن یک فیلم یا یک ویدیو یا کلیپی در سایت های مجازی قلمداد کرده و خیلی سریع مغز آنها نسبت به حذف آن در حافظه خود اقدام می نماید.

 

در این دوران بنده از نزدیک شاهد هر دو قشر دانش آموز و دانشجو در این فرایند بودم. به عنوان یک مدرس با سی و اندی سال سابقه تحت هیچ عنوان این دوران را در آماده سازی علمی جوانان کشور کارامد و صحیح نمی دانم و از نظر حقیر متاسفانه این دوران را از دست رفته یا با کارایی بسیار پایین می دانم.

 

شرایط یادگیری مستقیم (face to face) عجب نعمتی بوده که فعلا از دست رفت. بی خود نیست بسیاری از بزرگان علم و ادب همیشه در خدمت و ملازم استاد و حتی در مراتب بالاتر خدمتگزار استاد هم می بودند. نحوه صحبت، تون صدا، اخم استاد، مزاح ها و مثل های استاد در میان درس و ... حتما تاثیر بسیاری در امر آموزش کلاسیک دارد، البته امیدوارم اساتید فن بعد از این مرقومه کوتاه حقیر، به بسط زوایای مختلف ان و نیازی های اصلاح و پر کردن این نقیصه ها بپردازند.

 

جایگزینی مادر یا پدر در آموزش مجازی به موازات و بجای معلم و استاد تداوم همان تفکر خانه است و فاقد تاثیر استاد در نواوری و ایجاد انگیزه در دانش آموز می باشد. در خاتمه امیدوارم تحت هر شرایطی حتی شده برای یک ماه در تابستان بصورت فشرده معلمان و اساتید در کلاس های حضوری با شاگران خود مطالب را به صورت کامل از نزدیک مرور بفرمایند و گرنه سال تحصیلی و این ترم دانشجویان بنظر حقیر عملا از دست رفته باید قلمداد شود که جای خالی آن در سالهای آتی بیشتر در کشور نمایان خواهد شد.