ایسنا: حادثه غریبی بود، سیل را می‌گویم، شهروندی نبود که با دیدن صحنه‌های دلخراش حادثه پنج فروردین شیراز، دلش نلرزد و اشکش را از دیده جاری نکند؛ حادثه‌ای که جان باختن ۱۸ هموطن و مصدومیت ده‌ها نفر را به دنبال داشت؛ اما آنچه ماندگار شد و رنگ از روی تمام مصائب برد، میهمان نوازی شهروندان شیراز بود و بس.
اندوه سیل و جان باختن آدم‌هایی که برای سفر خود را مهیا کرده بودند و ثبت خاطرات نوروزی ماندگار مهمترین دلخوشی‌شان بود را اما میهمان نوازی شیرازی‌های مهربان، التیام بخش بود؛ مردمی که باز هم خونگرمی خود را به نمایش گذاشتند و بر دفتر روزگار ماندگار کردند.
در میان ازدحام غم و اندوهی که بغضی شده بود و راه را بر نفس‌ها تنگ کرده بود، دیدن صحنه‌های زیبای انسانیت، همنوع دوستی، میهمان نوازی و … شیرازی‌های مهربان و خونگرم، لبخند را به لب جاری می‌کرد؛ مردمی که از تمام داشته‌هایشان، برای همراهی و همنوایی با میهمانانی که به شهرشان آمده بودند و حالا گرفتار بلا شده بودند، مایه گذاشتند.
انتشار تصاویر سیل، در شیراز همه شهروندان را همدل کرد و بسیاری را به خیابان کشاند، از شهروندانی که با در دست داشتن کارتن نوشته‌هایی مبنی بر مهیا بودن سقف و سفره‌ای برای پذیرایی از آنها که سیل سفرشان را تلخ کرده بود تا آنهایی که بساط هرچند کوچک سفره‌شان را با هموطنانشان شریک شدند.
شیراز روز پنجم فروردین، با مهربانی شهروندانش، رنگی ارغوانی و زیبا بر زشتی چهره سیلی کشید که ناگهانی آمد و خیلی‌ها را آزرد و رفت.
شیراز پنجم فروردین را نه به نام روزی که سیل ویرانگر بنیان‌هایی را برکند که به نام مهربانی، همنوع‌دوستی، رقم زد و در دفتر روزگار برای همیشه ماندگار کرد.
هر گوشه از شهر پر بود از خودروهایی که به دنبال مسافران در راه مانده بودند، صفحه‌های فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی، پر بود از آگهی‌های مهربانی شیرازی‌ها، از آماده کردن خانه و توزیع غذا و مهیا کردن لباس و … تا آمادگی برای تعمیر ماشین و موبایل و....
شیراز شامگاه پنجم فروردین نگذاشت حتی یک مسافر هم کنار خیابان بماند، خانه‌ای مهیا شد به وسعت دل‌های بزرگ مردمانش تا سقفی و دیواری بسازد مقاوم در برابر هر باران و سیلی!
پنجم فروردین و ساعتی بعد از سیل ویرانگر، این شهروندان شیراز، مردمانی شهره به میهمان نوازی آستین‌ها را بالا زدند تا هر در راه مانده‌ای را در کنار خود جای دهند.
شامگاه پنجم فروردین در شیراز نه تنها در سالن‌های ورزشی و نمایشگاه بین‌المللی و اماکن دولتی و نیمه دولتی، که در خانه مردمان این شهر بر روی میهمانانی که نگران نامهربانی باران و سیل بودند، باز شد تا باور کنند انسانیت چه معنا و وسعتی دارد.
امروز هر شیرازی به شهروند شهر راز بودن افتخار کرد؛ با غرور سر را بالا گرفت و بغضی که از دیدن این همه خوبی گلویش را می‌فشرد فرو داد و لبخند زد و به همشهریانش مباهات کرد.
مردم شیراز با راه‌اندازی کمپین « مهمان من» مسافران را در منازل خود پذیرفتند.
