فارس: عضو انجمن آسیب‌های ورزشی و جراح ارتوپد گفت:در رفتگی مفصل زانو به ندرت ایجاد می‌شود ولی بسیار خطرناک بوده در صورتی که به درستی درمان نشود می‌تواند عوارض بسیاری بر جای بگذارد.

آرش شرافت وزیری گفت: برای ایجاد در رفتگی زانو باید نیروی بسیاز زیادی به مفصل وارد شود.

علائم در رفتگی زانو

وی ادامه داد: معمولا بعد از در رفتن زاتو، این مفصل خودبه خود در همان محل حادثه جا می افتد با این حال درد و ورم زانو معمولا از علائم ثابت دررفتگی زانو است. حرکت دادن زانو دردناک است و بیمار نمی تواند روی اندام آسیب دیده وزن بگذارد. در صورتی که زانو در همان حال در رفته باقی بماند تغییر شکل مفصل به وضوح دیده می شود.

شرافت وزیری گفت: نکته مهم در دررفتگی زانو احتمال بالای آسیب رسیدن به عروق و اعصاب اطراف این مفصل است. عروق و اعصاب در حین عبور از پشت زانو به استخوان های دو طرف مفصل بسیار نزدیک هستند و در موقع دررفتگی و جابجا شدن استخوان ها این عروق و اعصاب به شدت تحت کشش یا فشار قرار می گیرند.

وی ادامه داد: کشیده شدن یا تحت فشار قرار گرفتن رگ می تواند موجب آسیب و انسداد آن شود که متعاقب آن خونرسانی به ساق مختل شده و ممکن است ساق یا پا سیاه شوند. تحت فشار قرار گرفتن یا کشیده شدن اعصاب اطراف زانو هم می تواند موجب فلج شدن آنها شده و حس و حرکت پا مختل شود. به همین خاطر در هر بیمار مشکوک به دررفتگی زانو پزشک معالج به دقت وضعیت عروق و اعصاب اطراف زانو را معاینه و بررسی می کند.

این جراح استخوان گفت: تشخیص قطعی این عارضه با رادیوگرافی ساده داده می شود. در موارد شک به آسیب عروقی پزشک معالج از روش تصویربرداری از رگ ها که به آن آنژیوگرافی گفته می شود استفاده میکند.

درمان در رفتگی مفصل زانو

وی گفت:در رفتگی زانو باید هر چه سریعتر جااندازی شود. برای جااندازی این مفصل معمولا نیاز به نیروی زیادی وجود ندارد و در بسیاری اوقات می توان جااندازی را بدون نیاز به بی حسی یا بیهوشی انجام داد. گاهی اوقات به علت گیر کردن بافت ها در بین قطعات جابجا شده، جااندازی بسته موفقیت آمیز نیست.

شرافت وزیری تصریح کرد: در این موارد با استفاده از جراحی، بافت ها به کنار رفته و جااندازی انجام می شود. در مواردی هم که دررفتگی باز باشد ( زخم پوستی به سطح مفصلی ارتباط داشته باشد) و یا آسیب شریانی نیاز به ترمیم داشته باشد عمل جراحی انجام می شود.

وی گفت:پس از جااندازی مفصل مدتی بی حرکت شده و پس از آن فیزیوتراپی جهت افزایش دامنه حرکتی مفصل انجام می شود. پس از چند هفته تا چند ماه فیزیوتراپی ممکن است بیمار نیاز به عمل جراحی جهت ترمیم لیگامان های آسیب دیده داشته باشد.