به گزارش ایسنا، محمد مهدی حیدرپور در ادامه گزارش خود در عصر ایران می‌نویسد: پس از مرگ، طبیعت با بدن انسان به هیچ عنوان مهربان نیست. فرآیند طبیعی تجزیه بدن انسان پس از مرگ ما را به خاک باز می گرداند. حتی انسان های اولیه نیز با این که چگونه بین خود و اجساد تا اندازه ای فاصله ایجاد کنند، آشنا بوده اند؛ در سال 2003، باستان شناسان شواهدی یافتند که نشان می داد انسان های باستان حدود 350 هزار سال پیش مردگان خود را در شمال اسپانیا دفن کرده اند. در ادامه با برخی حقایق شرایط بدن انسان پس از مرگ بیشتر آشنا می شویم.

از هم پاشیدن سلول ها

فرآیند تجزیه بدن انسان تنها چند دقیقه پس از مرگ آغاز می شود. هنگامی که تپش قلب متوقف می شود ما "سرمای مرگ" را تجربه می کنیم و دمای بدن در هر ساعت 1.5 درجه فارنهایت کاهش می یابد تا در نهایت به دمای اتاق برسد. تقریبا بلافاصله پس از مرگ خون شرایط اسیدی‌تری پیدا می کند زیرا دی اکسید کربن تولید می شود. این مساله به فروپاشی سلول ها و تخلیه آنزیم به بافت ها منجر می شود که تجزیه خود را آغاز می کنند.

سفید و بنفش شدن بدن انسان

لحظاتی پس از مرگ نیروی گرانش اثر خود را بر بدن انسان می گذارد. در شرایطی که قسمت های دیگر بدن به رنگ سفید در می آیند، سلول های خونی قرمز به سمت قسمت هایی حرکت می کنند که نزدیک‌تر به زمین هستند. این مساله به واسطه متوقف شدن گردش خون رخ می دهد. در نتیجه، لکه های بنفشی در بخش های پایینی شکل می گیرند که به نام "جمود کوفتگی" شناخته می شود. در حقیقت، بر اساس مطالعه نشانه های جمود کوفتگی است که پزشکی قانونی می تواند زمان دقیق مرگ را مشخص کند.

انقباض ماهیچه ها به واسطه کلسیم

در حالت "جمود نعشی" بدن انسان حالتی سفت پیدا می کند و حرکت اندام ها دشوار می شود. پمپ هایی در غشای سلول های عضلانی ما وجود دارند که میزان کلسیم را تنظیم می کنند. هنگامی که فعالیت پمپ ها پس از مرگ متوقف می شود کلسیم سلول ها را فرا می گیرد و انقباض و سفت شدن عضلات را موجب می شود. در نتیجه جمود نعشی شکل می گیرد.

تجزیه اندام ها به دست خودشان

فساد پس از جمود نعشی آغاز می شود. این روند را می توان با مومیائی کردن به تاخیر انداخت اما در نهایت بدن تسلیم خواهد شد. آنزیم های موجود در پانکراس آغاز تجزیه اندام به دست خود را آغاز می کنند. میکرب ها به همراه این آنزیم ها رنگ بدن را از شکم سبز می کنند. در شرایطی که باکتری بدن ما را تجزیه می کند، پوترسین و کاداورین آزاد می شوند. این ترکیبات بوی بد جسد انسان پس از مرگ را موجب می شوند.

پوششی موم مانند

پس از فساد جسد، بدن انسان به سرعت روند تبدیل شدن به اسکلت را دنبال می کند. با این وجود، برخی اجساد ممکن است در تماس با خاک یا آب سرد یک نوع چربی ترشح کنند که حالتی موم مانند دارد که از تجزیه بافت توسط باکتری شکل می گیرد. چربی لاش (Adipocere) همانند یک ماده نگهدارنده طبیعی عمل می کند. این چربی می تواند محققان را در تخمین زمان مرگ گمراه کرده و تاریخی زودتر از زمان واقعی مرگ برآورد شود. به عنوان مثال، اخیرا جسدی مومی در سوئیس یافت شد که 300 سال قدمت داشت.